Autor: admin

Marek Morawski

Czy to ważne? Przecież śpiewu prawdziwie uczy się tylko w seminariach duchownych i w szkołach artystycznych, muzycznych.

Było Euro. Przegraliśmy, ale nie o to chodzi. Ujawniliśmy, że nie śpiewamy, ale ryczymy jak barany. Francuzi śpiewali Marsyliankę i miło było słuchać. Z gardeł naszych rodaków wynurzał się jakiś kiepsko brzmiący, ni to wykrzyczany, ni to wyśpiewany, a jeszcze fałszowany tekst. Trudno to nazwać śpiewem, a te dźwięki melodią. A przecież wiadomo było, że tak będzie. Czy nie można było przygotować płyty z podkładem muzycznym, akompaniamentem do naszego hymnu, aby poprowadził śpiewających?

Nie nauczono śpiewu w szkołach. Niczego nie chce się uczyć, bo to kosztuje. Rozdać dyplomy pseudowykształcenia i wysłać za granicę. Ale nawet posługiwania łopatą trzeba się nauczyć, aby nie doprowadzić do dyskopatii.

Wydano miliardy na wybudowanie stadionów. Nie w tym jest zło, tylko w niezwykle wysokich kosztach budowy i wybudowaniu stadionów jednofunkcyjnych, tylko piłkarskich. Takie stadiony, przede wszystkim wielofunkcyjne, buduje się znacznie taniej na świecie niż te na Euro w Polsce, wówczas zostałoby więcej pieniędzy na uczenie choćby śpiewu, aby kiedyś obywatele mogli poprawnie, ładnie zaśpiewać swój własny hymn na jakiś zawodach sportowych, może i na tych stadionach. To oczywiście mrzonka, bo nauka hymnu to już patriotyzm, to już nauka patriotyzmu. Nieprawda?

Marek Morawski

Ktoś powie, że przesadzam, że jestem zawzięty na władzę. I tak i nie. Jestem zawzięty wyłącznie wtedy, jeśli ktokolwiek chce ze mnie zrobić durnia lub uważa mnie za durnia. Nie po to mnie kształciło państwo, a raczej rodzice za pośrednictwem państwa, nie po to uzyskiwałem dobre lokaty w tej nauce, by dzisiaj uważać się za durnia. Udało mi się uzyskać dobre podstawy do samodzielnego myślenia, do analizowania i dokonywania syntezy tego, co obserwuję, czego się dowiaduję, co mi podają do wiadomości.

Nie będę rozważał wszelkich tematów, ale wezmę pod uwagę opiekę medyczną społeczeństwa. W ostatnich latach tworzy się hybrydę ni to państwową, ni to prywatną. Państwo, które finansowało powstanie placówek służby zdrowia (przychodni, szpitali, sanatoriów etc. dopuszcza do uwłaszczenia się na tym wspólnym, naszym obywateli majątku nielicznych lekarzy i innych ludzi nie wiedzieć na jakiej zasadzie. Powstają twory, które wymuszają na pacjentach tak odległe terminy udzielania pomocy lekarskiej, że w normalnym kraju musiałyby być zaskarżone, jako przynajmniej niebezpieczne dla życia, stwarzające możliwość utraty życia lub zdrowia. Pomoc kardiologa czy onkologa za 3-6 miesięcy jest kpiną. To samo dotyczy ogromnej ilości specjalności. Stworzono procedury postępowania kosztowne, zbiurokratyzowane.

Do tego dochodzi sprawa dostępności do lekarstw. Szermowanie powiedzeniem, że zmiana list refundacyjnych ma służyć interesowi pacjenta jest niezwykle obłudne. W jaki sposób? Czy kiedykolwiek podwyższenie cen było ich obniżeniem? Z dnia na dzień pozbawiono ludzi refundacji podwyższając ceny leków kilkadziesiąt razy. Nie wszystkich. Prawda. Tylko nikt nie zapytał się, jak ten pacjent mający dochody 1 tysiąc czy nawet 2 może 3 tysiące złotych miesięcznie zwiąże przysłowiowy koniec z końcem. Owszem, to nie dotyczy zarabiających sto tysięcy złotych czy nawet kilkadziesiąt tysięcy miesięcznie. Prezes ARR, jak podają ujawnione taśmy, to 50 tysięcy złotych plus pokrycie kosztów wszelkich fanaberii całej jego rodziny. To już pełny komunizm – tylko że dotyczy to pana prezesa, a nie całego społeczeństwa, dotyczy nie prywatnych pieniędzy tylko – jak to nazwać? UKRADZIONYCH?

Pomieszano więc jak w tyglu listami refundacyjnymi i spróbowano przerzucić winę na lekarzy i obarczyć ich karami, by zwiększyć dochody budżetu. „To nie my, tylko lekarze. Oni są winni”. Kolejne cyniczne zagranie. Kiedy ludzie zaczęli się buntować, zmieniono prezesa NFZ. „To on winien – krzyczano, nie zgadzał się z Ministrem Zdrowia”. Znaleziono kozła ofiarnego. Tylko co to obchodzi pacjentów, którzy są ubezpieczeni. Kiedy zachorują, chcą iść do lekarza nie za 3 tygodnie czy miesiące tylko nazajutrz, za dwa, trzy dni.

Tak nakazuje logika. Jeśli tak się nie dzieje, to znaczy, że coś szwankuje, coś jest źle zorganizowane, coś za dużo kosztuje, zbyt wielu biurokratów jest podpiętych pod każdego lekarza. To nie lekarze są winni, choć nikt nie jest bez winy, ale okrutnie złe zarządzanie, złe zorganizowanie służby zdrowia. Potem winę zwala się na wszystkich, tylko nie ma takiego, który powinien uderzyć się w piersi i powiedzieć: „Nie umiem zarządzać.”

Zwalanie winy na lekarzy, na pacjentów jest niezwykle cyniczne. Każdy pacjent to wie.

Cały czas chodzi o wyciagnięcie od pacjentów i lekarzy kilku miliardów złotych. Rząd nie ma odwagi powiedzieć tego wprost, że przeputano pieniądze na zdrowie obywateli i teraz brakuje. Nie przyzna się, że takie przypadki jak z prezesem ARR w sposób zawrotny podwyższają koszty utrzymania państwa, ale za to przysparzają zwolenników partii rządzącej. Ponieważ pula na wydatki jest jedna, to trzeba komuś odebrać. Najlepiej tym, którzy nie mają sił, nie mają zdrowia i nie mają zbyt wielu pieniędzy. Tylko są ich miliony, co tworzy miliardy po podwyższeniu odpłatności za lekarstwa. To nie przypadek, że brakło pieniędzy, kiedy wydatki państwa są poza kontrolą.

Brak odwagi powiedzenia prawdy, przyznania się do nieudolności zarządzania wydatkami państwa, pozwalanie na krezusowskie apanaże i przerzucanie tych wydatków na grupę najbardziej dotkniętych przez los jest nie tylko nieetyczne, ale i wysoce cyniczne. RZĄD SIĘ WYŻYWI jest nadal aktualne.

Marek Morawski

8 lipca 2012 został zwodowany największy polski statek pasażerski śródlądowy. 40 metrów długości, prawie 6 metrów szerokości. Będzie mógł zabrać 330 pasażerów. Wybudowany przez stocznię gdańską „Jabo”. Wydaje się, że jest to okazja, aby takiemu statkowi nadać szczególne imię albo jakiegoś zasłużonego żeglarza, marynarza, Polaka, albo określające szczególne przymioty, cechy, zalety naszego wybitnego rodaka.

Statek nazwano „Swoboda” i zacumowano na rzece Netta.

W Internecie podają, że tak się nazywa jedno z jezior i jedna ze śluz na Kanale Augustowskim. Dlaczego umieszczono to tłumaczenie nazwy statku? Czy to nie szukanie usprawiedliwienia?

Dlaczego jednak nie „Liberty”? Dlaczego nie „Wolność”? Tak po prostu, tak po polsku. Jeden z protoplastów, już dawno nieżyjący, mieszkający całe życie w Kongresówce, jakiś czas po II Wojnie Światowej mówił: „ eh, psia mać taka swoboda”. Ciekawe dlaczego?

Mikołaj Rej znacznie wcześniej pisał „Niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie gęsi, iż swój język mają”. Podobnie jak nieco później polskości języka bronił mistrz Jan Kochanowski (XVI w.).

W tym przypadku jednak chodzi o coś znacznie ważniejszego. Jest to aktualnie największa polska jednostka śródlądowa. W każdym kraju nadaje się wówczas szczególne miano związane z własnym krajem, jego zasłużonymi obywatelami. Tymczasem już kolejny raz słyszę o lekceważeniu mego kraju, Polski, lekceważeniu Polaków. Stawia się pomniki najeźdźcom mej Ojczyzny, tym, którzy mordowali moich protoplastów. Ja się na to nie godzę. Co innego mogiły – każdy powinien ją mieć, ale nie pomniki. Nie chce tworzenia nowej historii metodą faktów dokonanych, fałszujących rzeczywistość zarówno przeszłą jak i współczesną. Tak się nie tylko nie godzi. To jest zdrada mej Ojczyzny. Za mocne słowa? Niby dlaczego? Proszę zatem zaproponować Rosjanom, by przywrócono nazwę Królewca, albo by nazwali swój największy statek „Bitwą Warszawską”. Prawda, że aż śmieszne!

Marek Morawski

Ostatnio usłyszałem wypowiedź starszej pani, której córka wyjechała do Austrii. Tam mieszka, pracuje, płaci podatki dla dobra Austrii, ma swoją rodzinę. Pani ta ubolewa bardzo nad tą sytuacją, ale córka nie chce wracać do Polski, nienawidzi Polski.

Padły takie mocne słowa. Nigdy się z czymś takim nie zetknąłem. Nigdy nie słyszałem od ludzi o pokolenie czy dwa starszych takich sformułowań. Nie słyszałem takich słów od tych, co wyemigrowali w XX wieku, a nawet XIX wieku. Ludzie emigrowali z powodów ekonomicznych, z powodów prześladowań politycznych. Zawsze z wielkim żalem i smutkiem, że opuszczają ojczyznę. Przeżywali tragedię opuszczenia swojego kraju. Decyzja zawsze była bardzo trudna. Teraz młodzi ludzie uciekają z tego kraju, z Polski nie tylko z nadzieją na lepsze życie, ale i z radością, że w końcu wyjadą z tego potworne źle zorganizowanego państwa, z państwa, które nie dba o wszystkich obywateli w takim  samym stopniu, są lepsi i gorsi, jest sekowanie ludzi, które tworzy prawo trudne do życia, prawo, które w swym majestacie zachowuje się jak Janosik: odbiera wielu ludziom, by dać innym. Prawo, które nie jest zgodne z principiami zawartymi w konstytucji, nie jest zgodne z normalną przyzwoitością. Państwo jest niewygodne, trudne, stronnicze, dzielące społeczeństwo na lepszych i gorszych. To nie przypadek, że wyjechało ponad 2 miliony młodych ludzi pełnych sił, przedsiębiorczych, posiadających przecież jakieś walory, które można sprzedać w postaci pracy za granicą. DWA MILIONY OBYWATELI, którzy powiedzieli temu państwu NIE. Oznacza to, że do budżetu państwa nie wpływa kilka miliardów złotych w postaci podatku miesięcznie. Czy nie zatkałyby one dziury w budżecie?

Kto zostaje w kraju? Mniej zaradni, mniej wykształceni i już nie tak młodzi. Zostają ustosunkowani. Państwo nic nie zrobiło nie tylko dla tych, co wyjechali, ale i dla tych, co zostają. Decydenci wciąż wszystko robią, ale dla siebie samych, dla warstwy uprzywilejowanych. Reszta niech się sama martwi o siebie. Nie będzie lekarstw, nie będzie dostępna opieka medyczna, to ci najbardziej potrzebujący wymrą. Mniejsze będą wydatki, mniej emerytów, więcej usług pogrzebowych. Tak to się w praktyce przekłada.

Czy można uczyć nienawiści do własnego kraju? Tak, można i mam wrażenie od pewnego czasu, że to się czyni na wielką skalę. Sposobów jest wiele. Jednym z nich jest takie zorganizowanie państwa, by ludzie młodzi sami uciekali, mając dość nie tylko niemożliwości znalezienia pracy, ale i warunków życia, niesprawiedliwego traktowania obywateli, zakłamywania rzeczywistości, stronniczości sądów i prokuratury, trywializowania poważnych problemów prawie 40 milionowego narodu, a wyolbrzymianie spraw niewielkich do wielkiej rangi. Wszystko zostaje przedstawiane w niewłaściwych proporcjach.

Owszem wiele dokonano, ale zadajmy sobie pytanie, kto tego dokonał? Miasta i wioski są uporządkowane, mury odnowione, ogródki przystrzyżone, buduje się jakieś zakłady pracy. To widać. Tylko, że tego dokonali sami mieszkańcy tego kraju. Mogli kupić choćby kosiarki i przystrzyc trawę dookoła domu. Są farby. Można wymalować domostwo. Tyle, że na tych kosiarkach, farbach i innych materiałach zarabiają firmy zagraniczne. Mamy sklepy wielkopowierzchniowe. Na nich znowu zarabiają współcześni kolonialiści, czyli kapitał i państwa zagraniczne. To nie jest pikuś. To jest ponad STO MILIARDÓW wywożonego kapitału w postaci zysku opodatkowanego i nieopodatkowanego. Czy wyrażamy zgodę na okradanie nas przez kapitał zagraniczny za przyzwoleniem władz?

Polski drobny handel właściwie całkowicie padł. Nie miał szans, bowiem państwo stworzyło obcemu kapitałowi warunki lepsze niż kapitałowi krajowemu, własnemu. W efekcie w Polsce jest coraz mniej polskiej majętności.

Jest jeszcze inny sposób zmieniania stosunku do własnego kraju. Szerzenie polityki antypatriotycznej, co się czyni na wielką skalę, wypaczanie historii dawnej i współczesnej, eliminowanie własnej historii i propagowanie historii obcej, zawieranie umów niekorzystnych dla własnego kraju i mnóstwo innych sposobów.

Jesteśmy chyba jedynym państwem na świecie, które prowadzi politykę antypatriotyczną, którego establishment otwarcie wyśmiewa się z polskości, w którym jest tolerancja na hańbienie własnej flagi, wyśmiewanie się otwarcie z ludzi wierzących, ignorowanie większości, propagowanie zachowań niszczących rodzinę przy propagandzie niby obrony rodziny itd.

Moją zatem odpowiedź na postawione pytanie jest niestety TAK. Tego nigdy w ponad tysiącletniej historii Polski nie było. Nawet  w czasach Targowicy. Tego nie ma w jakimkolwiek kraju na świecie.

Marek Morawski

Mieszkam w chyba najdziwniejszym kraju świata. Niegdyś sam Jean-Paul Sartre pisał, że Polska (Ludowa) jest krajem paradoksów. Było to jednak w czasach demoludów, pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat temu. Teraz, jak wielu podaje, ponoć się zmieniło. Pozostało jednak stwierdzenie Sartre’a, że prozę warto pisać jedynie w kraju wolnym, w demokracji. Nie można się z tym nie zgodzić. Piszę zatem o problemie, który mnie od dawna nurtuje: Czy należy uczyć miłości Ojczyzny? Dla mnie Ojczyzny pisanej zawsze z dużej litery. W chwili zadania powyższego pytania myśli zaczynają się kłębić. Sartre pisał o Polsce jako o dziwnym kraju, kontrowersyjnym, pełnym sprzeczności. Tym razem nie stawiam kwestii jak sam egzystencjalista Sartre, że przeciętnie w Polsce zarabia się 2000zł, a wydaje 3000zł. Jest kwestia zasad, pryncypiów, istnienia Polski i Polaków, a nie pełnego żołądka. Dlatego piszę o Polsce, jako o najdziwniejszym kraju świata. Nie znam, nie czytałem o żadnym kraju, obojętnie jakiego ustroju, w którym patriotyzm nie byłby ważny dla władz państwowych, dla rządzących, dla elit danego kraju, dla obywateli tego kraju, dla establishmentu. Obywatele mogą chcieć obalenia monarchy, dyktatora, samowładcy czy partii rządzącej, ale nie słyszałem o wyparciu się swego kraju, chyba że chodziło o uzyskanie samodzielności jak w kraju Basków, Tybecie, Katalonii.

Wszystkie kraje dbają o stworzenie i utrzymanie pewnych specyficznych rytuałów podczas podniosłych uroczystości, specjalnych momentów w życiu swego kraju. Szacunek dla nich, dla hymnu, barw narodowych, flag, symboli jest bezwzględnie wymagany pod rygorem sankcji karnych. Tak się dzieje w starych demokracjach jak w USA, w monarchii angielskiej, ale kraju demokratycznym, nowych krajach afrykańskich czy państwach azjatyckich. Wszędzie pieczołowicie przestrzega się wszelkich narodowych rytuałów, podkreśla swoją historię, wstawia na piedestały swoich bohaterów narodowych. I jest to świętość. Tak jest w Meksyku, tak traktują swój kraj Tybetańczycy, którym odbiera się ich kraj, chce pozbawić tożsamości polityką, inżynierią demograficzną. W wielu krajach to nie jest temat w ogóle do dyskusji. Patriotyzm jest oczywistością, jest koniecznością, inaczej traci się swój kraj, traci wolność, staje się niewolnikiem niby we własnym kraju.

Jacy synowie mogą chcieć odwrócić się od swej Ojczyzny, od swojej historii, swej tożsamości? Komu oni naprawdę służą? Jak to się wówczas nazywa? JAK TO SIĘ WÓWCZAS NAZYWA?

Nauka patriotyzmu jest koniecznością, a nie możnością!!! To jest principium każdego sprawującego władzę, za wyjątkiem tych, co pełnią ją jako namiestnicy w obcym imieniu.

Jakże pięknie uczucie to wyrażają słowa hymnu napisanego (opublikowanego) w 1774 roku przez Ignacego Krasickiego:

„Święta miłości kochanej Ojczyzny,
Czują cię tylko umysły poczciwe*…”

* wówczas określenie „poczciwy” znaczyło zacny w przeciwieństwie do obłudny, zdradziecki, fałszywy.