Anna Maria Kowalska
W ostatnim czasie w prasie, telewizji i Internecie daje się zauważyć wzmożony „wysyp” niecenzuralnych wyrażeń. Do obecnych już na medialnej scenie kultury masowej dołączyły nowe. Poirytowanym aktualnymi wydarzeniami felietonistom towarzyszy przekonanie, że jedynie dosadny zwrot, użyty w odpowiednim miejscu wzmocni prezentowane poglądy. Jednak – uwaga – nic bardziej mylnego. I łatwo się o tym przekonać.
Pojedynczy „kwiatek” tego typu, użyty od czasu, do czasu może być – istotnie – przejawem pikanterii i swoistego „dowcipu”. Nadmiar tego typu zwrotów, tak w felietonistyce, artykułach jak i w wywiadach, czy wpisach na blogach – już nim, niestety, nie jest. Dowodzi nie tyle nonkonformizmu, ile niepanowania nad słowem. To zarazem dowód na to, że tak przywykliśmy już do upstrzonego wulgarną frazeologią języka, iż nie razi już ona ani ucha, ani oka.
To bardzo zły znak. Powoli zapominamy, że istnieją inne środki wyrażania tak poglądów, jak i stanu emocjonalnego, przekazywanego czytelnikowi. Ironia, przekąs, sarkazm, niedomówienie więcej ważą jak dosadność, dosłowność, czy „łopatologia”. Zamiast dostosowywać się do języka „ulicznego”, warto popracować nad opanowaniem emocji i kształtowaniem własnego, niepowtarzalnego i wolnego od podobnych „wtrętów” stylu pisarskiego. To kosztuje, ale po jakimś czasie będzie procentować. Rzeczywiście wzmocni argumentację – i na pewno przyniesie wymierne efekty wśród czytelników.