Marek Morawski

To też zapomniana wartość. Kiedyś wystarczyło powiedzieć: „To przyzwoity człowiek” i w tym powiedzeniu było wszystko. Była przede wszystkim zwykłość, bo rzeczą zwykła była przyzwoitość. Draństwo to było coś nadzwyczajnego. Nieuczciwość rzadko się zdarzała. Domy mogły stać i stały – pamiętam to doskonale – otworem i nikt nie okradał. Tak było na Podhalu, tak było pod Krakowem i w wielu miejscach Polski. Nawet w Krakowie wiele ludzi nie zamykało drzwi. Nie było placów zabaw. Dzieciaki bawiły się na ulicy, na podwórkach. Jeśli zachciało się jeść, albo też siusiu to biegły do domu jak najszybciej, bo koledzy, koleżanki czekają. Walizka mogła stać na dworcu tydzień, zapomniana przez jakiegoś roztargnionego podróżnego. Kiedy wrócił na dworzec, to ona stała tam, gdzie walizkę zostawił. Nikt jej nie przestawiał, bo jeśli ten człowiek przypomniałby sobie, to przecież właśnie to miejsce gdzie ostatnio był z walizką. Jakie proste, jakie logiczne i jakie uczciwe.

Jeśli ktoś zobowiązał się do wykonania czegokolwiek w określonym terminie, za określona cenę to nie musiał zawierać specjalnych umów. Było po prostu wykonane. Tak funkcjonowało życie w rodzinach, pomiędzy znajomymi, w sąsiedztwie. Ludzie nie tylko szanowali innych, ale przede wszystkim siebie. Niedochowanie słowa powodowało uznanie takiego człowieka za szmaciarza. Dzisiaj co rusz ktoś zabiera głos nawet na forum parlamentu i mówi nieprawdę, zapowiada gruszki na wierzbie bez zmrużenia oka, a fakty medialne uznaje za prawdę, za rzeczywistość. Wszystko jest prokurowane na zamówienie. Również dobrobyt, zielona wyspa, tylko nie mówi, że to na Hawajach.

Śluby i przysięgi to nie były słowa rzucane na wiatr. One obligowały do określonych zachowań i tego przestrzegano. W przeciwnym razie człowieka uważano za krzywoprzysięzcę.

Takie i inne zmiany dokonały się za mojego życia. Na gorsze.

O ile zmiany w technice uważam za dobre, o tyle zmiany w naszych postawach, obyczajowości nie. To za ich przyczyną ze słownika zaczęło znikać słowo „przyzwoitość”. Nikt nie chce powalczyć o przyzwoitość, aby się nie doczekać epitetu „wiocha” albo podobnego.  Kiedyś zatęsknimy do normalnej normalności. Wielu wszystkich pokoleń będzie wzdychać, by czasy tej pogardliwie określanej „wiochy” wróciły, a to nie będzie proste, może nawet nie będzie możliwe.

Dla mnie dziś wiochą jest właśnie nieprzestrzeganie tych zasad, tych norm, które odróżniały nas od innych stworzeń, od prostactwa, od zwykłego „stempla”. Niesłusznie dostaje się przez ten epitet mieszkańcom wsi, a szczególnie chłopom. Oni mieli honor i byli przyzwoici i to oni zostawiali otwarte domy ufając jeden drugiemu i to funkcjonowało. Dopiero kiedy pojawiła się hołota wyprodukowana przez NKWD, a potem własne służby specjalne, siły „demokratycznie” realizujące zamordyzm wszelkie wartości zaczęły ginąć. „Kultura”, którą przywieźli czerwonoarmiejcy wszystko zaczęła niszczyć i tak na nieszczęście dzieje się do dnia dzisiejszego.  Nie dba się o zasady, o najważniejsze wartości. Nie pielęgnuje się tego, co wymaga niezwykłej dbałości.

Kiedy upadały zasady, to kończyła się przyzwoitość. Pojęcie to było wieloznaczeniowe. Nawet słowo „uczciwość” miało węższe znaczenie. Przyzwoity, to nie tylko uczciwy, ale i godnie się zachowujący właściwie we wszystkich sytuacjach. To nie mógł być człowiek upijający się, niestosownie ubrany, zalegający ze zwrotem czegokolwiek, zbyt swobodnie zachowujący się w miejscach publicznych i nie tylko, przechodzący obojętnie koło człowieka potrzebującego pomocy i chyba można jeszcze wiele wymieniać atrybutów.

Faktem jest, że było to zwięzłe określenie i wystarczające do nakreślenia sylwetki człowieka. W tym pojęciu kryła się i godność i również honor. Człowiek honorowy nie mógł być nieprzyzwoity.

Dzisiaj odarto wiele słów z ich pierwotnej treści, wiele zepchnięto w kąt. Były mało wygodne lub wręcz niewygodne ludziom bez honoru, nieuczciwym.

Czasy się zmieniają, słownictwo też. Tyle, że nie każda zmiana jest korzystna. Oznacza to transformację tę najistotniejszą, bo dotyczących zachowań etycznych ludzi. Nie sądzę, aby to było wygodne dla kogokolwiek. Nawet dla złodziei i oszustów. Chyba wystarczy chwila zastanowienia, aby wyciągnąć konkluzję zgodną z moją. Nieuczciwość wśród złodziei można było przepłacić gardłem. To niesłychane, ale dzisiaj trzeba się posługiwać takimi przykładami. Inne są niezrozumiałe.

Mimo wszystko powróćmy jak najrychlej do wartości przyzwoitych ludzi. Będzie się nam lepiej żyło. Czy to nie wspaniałe żyć wśród ludzi, którzy uczciwość pojmują tak samo jak my, których zwykłe słowo, wypowiedziana kwestia ma wagę, jakiekolwiek deklaracje mają wartość niczym przysięga, a rzecz pozostawiona, zgubiona nie znika wraz z pierwszym przechodniem.

Jakież to proste, a jak wygodne na co dzień, w życiu publicznym, prywatnym, w polityce, właściwie zawsze. Tylko że te zasady trzeba przestrzegać i wymagać od innych, szczególnie od polityków.

Marek Morawski

Pojęcia te co innego oznaczają, ale są ze sobą ściśle powiązane.

Jedno drugie wspomaga, wręcz rodzi. Ludzie dumni muszą mieć podstawę ku temu, bowiem w przeciwnym razie powiedzą o takim człowieku nie dumny, lecz zarozumiały, wywyższa się lub jest pyszałkowaty.

Ludzie dumni zazwyczaj mają ogromne poczucie honoru (Pyszałkowaci natomiast nie). Takich ludzi byle słabość nie powali. Tacy ludzie są twardymi przeciwnikami. Mieliśmy takich ludzi setki, tysiące, a pewnie były to setki tysięcy. Toż to wszyscy ci, o których mówiono Kolumbowie Rocznik 20. To był Alek,  Zośka, to byli ci młodzi harcerze z batalionu Parasol, to był również niezwykły młody człowiek Karol Wojtyła, nie kto inny tylko młody poeta Kamil Baczyński, to byli ci, co walczyli z mojej rodziny młodzi ludzie wówczas dziewczęta i chłopcy, może lepiej powiedzieć młode kobiety i mężczyźni. To były te tysiące, miliony przerwanych młodych istnień ludzkich. Nieprawda, że na próżno, wy nowi ideolodzy występujący przeciw Polsce. My żywi, my, ci którzy przeżyli i my, którzy ich wspominamy, dajemy ich za przykład. Całe pokolenia były z nich dumne. Szkoda, że tak mało pozostało przy życiu tych Kolumbów umownie nazywanych rocznikiem 20. Zostało ich tak niewielu, bo ginęli w walce z najeźdźcami niemieckim i sowieckim, bo ginęli w kaźniach okupantów, bo ginęli od rąk tych, co podszyli się pod naszą nację – Polaków. Czasem byli to kaci, co urodzili się na polskiej ziemi, ale nie czuli się Polakami. Ci cenni, wspaniali ludzie, wspaniali Polacy byli niszczeni na Syberii, w Kazachstanie, gdzieś w Workucie i wielu miejscach zsyłki, ginęli walcząc o Polskę. Ginęli w kaźniach UB, a potem SB. Trudno przyznać, że tak było. Dla nich to nie było coś niezrozumiałego, jak dla „przywódcy” Polaków. Jeśli ktoś nie rozumie Polski i Polaków i jeszcze otwarcie to przyznaje, to dlaczego chce Polakami rządzić?

Niestety polskie elity zostały niemal w całości wycięte spośród żywych. Tylko, że strasznie ich żal. Dziś też. Mogliśmy być w ciemno z nich dumnymi. Dzisiaj nie jest możliwe uznanie współczesnego establishmentu za elitę. Zbyt wiele skaz. Za dużo fałszu, oszustw, za mało dobrej jakości. Dziś w miesiącu pamięci o tych, co odeszli rodzi się refleksja, jak bardzo nasz Naród został przetrzebiony, pozbawiony niemal samych brylantów, tych najcenniejszych jakich wydała polska ziemia, jakich wydały polskie pokolenia. To nie przypadek, że stawialiśmy czoło dwom zdradzieckim nacjom od wieków: Niemcom i Rosjanom. To byli Kolumbowie naszego Narodu. Nie mogło być inaczej. Wówczas takich Polaków było bardzo wielu ze wszystkich środowisk. To aż oczy się śmiały, że Naród tworzą tak wspaniali ludzie. To były pokolenia wzrosłe w wolnym kraju, kraju wartości uznawanych przez wszystkie nacje, żydów, chrześcijan, muzułmanów, inne wyznania. Ktoś oczywiście zaraz wrzuci piasek w piasty. Tak. Byli i tacy sami jak ty, człowieku sypiący zniszczenie w dobry mechanizm. Ogromna większość szanowała normy etyczne, zasady moralne, wszelkie ślubowania, przysięgi i była im wierna. Gdyby nie II Rzeczypospolita to nie byłoby Powstania Warszawskiego. O swój kraj, o Polskę, o stolicę przecież walczyli ludzie zrodzeni w wolnej Ojczyźnie. Im nie trzeba było tłumaczyć, co to jest patriotyzm, Ojczyzna, wolność. Nie było wahania w tych młodych ludziach począwszy od kilkunastoletnich młodych ludzi. Oni, jeszcze dzieci, wiedzieli co to wierność, wiedzieli, że bez walki nikt nam nie da Polski tylko zabierze ją. Prawda, jakie to oczywiste było dla ludzi zrodzonych w wolnym kraju!!!

To była kwestia nie tylko wspaniałych charakterów, ale i umysłów. Eksterminowani byli Polacy milionami, ale również milionami byli niszczeni nasi sąsiedzi, Polacy-Żydzi. Śmiało powiedzmy, że Holocaust pozbawił nasz kraj, Polskę, potężnego kapitału przedsiębiorczości, intelektu, rąk do pracy, a także finansów. Pozbawił również pewnej kultury, która była w bukiecie różnych kultur naszego kraju. Ich kultura była częścią kultury polskiej, którą na szczęście nie w całości zniszczono. Tego pozbawiły Polskę obce ideologie: niemiecki nazizm i faszyzm oraz sowiecki socjalizm czy komunizm, jakby nie zwał. Do tego dopisało się również lewactwo, a dzisiaj różne dziwne ideologie, które pragną wymusić powszechne uznanie przez większość społeczeństwa normalnie myślącą, normalnie czującą, uznającą normalne normy, przyzwoite postępowanie za podstawową normę kultury, a seks istotny to taki, którego podstawowym celem jest posiadanie potomstwa, nie negując jego roli jako umilający życie dwojga ludzi. Nowe ideologie forsują wszystko, co tylko może niszczyć polskość, chrześcijaństwo, szczególnie katolicyzm, wszelkie aberacje seksualne stara się wdrożyć jako normę współżycia, przyzwoitość to coś niewygodnego itd., itp. Takie normy nie budzą uznania. Można je tolerować, aczkolwiek nie wiadomo dlaczego, chyba tylko w imię tolerancji, bo nie w imię ich rzeczywistych wartości.

Takie ideologie zawsze doprowadzały do erozji społeczeństw. Wyrywały najsłabsze jednostki, zmieniały i kształtowały przeciw własnym społeczeństwom. Wszystko jedno, czy byli oni tajnymi współpracownikami, zaprzańcami, odmieńcami seksualnymi, lewakami. Wszyscy oni zawsze chcieli zawładnąć przestrzenią, którą zajmował trzon społeczeństwa. Tylko, że bez presji, bez siły, bez przymusu fizycznego, finansowego trudno zająć więcej niż kilka procent społeczeństwa. Wiedzą o tym ci, co chcą zniszczyć nasze społeczeństwo, zniszczyć patriotyzm, zniszczyć naszą wiarę, zniszczyć nasz sposób myślenia, według pewnie około 95 procent uznany za normalny. Oczywiście różni mędrkowie zaczną krzyczeć, co to znaczy normalny. Dla mnie jest to ten sposób, co był akceptowany przez setki lat, przez wiele pokoleń. Powiem może inaczej. To są ci, co nie będą wchodzić w czyjeś buty i anektować je, to są ci, co nie zawłaszczają cudze imponderabilia, co nie chcą się brudzić przy kochaniu. Kto chce, to sobie może robić to, co jest dozwolone prawem i tyle. Mogę to tolerować, ale nie muszę się na to zgadzać, a coraz większą presję odczuwa się wszelkich nurtów kiepsko akceptowych społecznie. Normalne społeczeństwo to takie, dla których prawo nie jest woluntarystyczne, gdzie sędzia nie jest chłopcem czy dziewczynką na posyłki posła, urzędnika państwowego, choćby to był nawet premier czy prezydent. Jeżeli jest to możliwe wskutek jakichkolwiek zależności, to znaczy, że jest ustanowione złe prawo.

Jeśli tak się dzieje, to znaczy że sędzia nie ma charakteru mówiąc pospolicie, a bardziej górnolotnie nie ma honoru. Tak to zazębiają się te kwestie, które od jakiegoś czasu poruszam.

Pragnę państwa, w którym najwyżsi urzędnicy państwowi nie tylko mają dumę i honor, gdzie można być dumnym ze swego państwa, gdzie ludziom rząd państwa nie wmawia, że własny kraj, Ojczyzna nie jest ważna, że historia nie jest ważna. To jest wprost negatywnie kuriozalne. Tego nie spotyka się nigdzie na świecie, chyba, że szykuje się zamach na państwo, którym się kieruje. Innej opcji nie ma. Świadczą o tym przykłady ponad 200 państw na całym globie. Prawda, że jest to zastanawiające.

Nie ma kraju na świecie, gdzie ekipa rządząca głosi, że historia kraju rządzonego nie ma znaczenia, nie jest ważna, że patriotyzm nie jest ważny. Tak czynią tylko okupanci.

Czy ktoś się nad tym zastanawia? Tak nie ma nawet w Malezji, w Papui Nassau Nowej Gwinei, Nigerii, Chile, w żadnym kraju. W Turcji jeżeli gdzieś zagrają hymn, to ludzie stają na baczność jak struny. Tego nikt nie pilnuje. To się wie. To jest szok, że Turcy są tak dumni ze swego kraju. Dbają o obronność. Mają armię najsilniejszą w Europie. Taksówki są udekorowane chorągiewkami narodowymi i nie jest to wiocha. Szkoda, że z tej tak negatywnie cytowanej wiochy aż tylu pochodzi. I myśli jak wykształciuchy. A Turcy mają ogromny przemysł, gospodarka jest sprawna, a ojciec narodu Ataturk jest wszędzie wynoszony na piedestał. Nie zapomina się o nim, a gdyby ktoś chciał coś przeciw niemu powiedzieć, to nie chciałbym być w jego skórze, wszystko jedno, czy byłbym jakimś urzędnikiem państwowym, czy generałem. W Polsce takim człowiekiem, który tyle samo zrobił dla swego kraju był Józef Piłsudski. Niezwykle podobni ludzie i tak samo wiele zrobili dla swego kraju, dla swego narodu.

Nie będę przypominał, jak traktowano go, jego pamięć. Niech mi ktoś pokaże kogoś, kto mu dorównuje. Pan Tusk, który zmierza w sposób ewidentny do uzależnienia Polski od sąsiadów?

Nie mamy być z kogo dumnymi. Nie mamy być z czego dumni. To jest trudne, bo mamy ambicje.

Wiemy, że i dzisiaj moglibyśmy być dumni. Moglibyśmy mieć osiągnięcia, choćby takie, jak przed wojną. Tylko gdzie? Nauka leży, edukację się niszczy, przemysłu nie ma. Przed wojną mogliśmy skonstruować i wyprodukować najnowszy bombowiec na świecie, a dziś odlewa się świeczki na Wszystkich Świętych, albo sprowadza z Chin.

Polacy, to nam przecież zafundowano.

To uwłacza przynajmniej mojemu honorowi. Nie zgadzam się na to!

A Państwo?

Bez honoru i bez dumy przestaniemy być Narodem. Będziemy niewolnikami albo u obcych, albo u tych, co rozkradli Polskę.

Marek Morawski

Takie pytania, takie kwestie nie stawia się dzisiaj, bo są niewygodne. Wnioski mogą zbyt daleko sięgać, mogą ludziom otwierać oczy, jeśli nie dziś, to może w jakiejś perspektywie czasu. Ludzie nie zadają sobie takich pytań, bo jak napisałem często nawet nie pamiętają, co to jest duma, nie znają uczucia dumy.

Dumy całkowicie nie można wyeliminować. Kiedy nie ma dumy z wyników sportowych, dokonań narodowych, to pozostaje duma z dokonań rodzinnych syna, córki, jakiegoś krewnego, kogokolwiek. I jest nam z tym dobrze. Tylko, że jest to najbliższe podwórko, a człowiek jest stworzeniem stadnym. Chcemy zatem, by nasza miejscowość była zadbana, by nasze szkoły były dobre, by nasze uniwersytety wpisywały się w najlepsze miejsca rankingowe, a nie były poza konkurencją in minus. Wtedy odbiera się nam powody do dumy. Kolejne powody traci się w wyniku bylejakości projektu i wykonania obiektów, które logicznie myśląc powinny powodować chlubę. A tak się nie dzieje. Ujawnia się wszelka nieuczciwość. Mamy poczucie wstydu, braku odpowiedzialności, braku honoru ludzi doprowadzających do takich efektów. Staje się smutno.

Do tego sprawując władzę można doprowadzić świadomie. Można to zrobić w imię niepolskiej racji stanu, lecz obcych sił, którym się służy.

Dzisiaj nie dokonuje się podbojów militarnych, tylko poprzez socjotechnikę, media imperia zdobywają dla siebie zdrajców czy zaprzańców. Wszystko jedno komu one służą. Niewykluczone, że pewne służby realizują równocześnie taką samą technikę, czasem popartą nawet morderstwami.

Odbierając powody do dumy sprzyja się zapaści społeczeństwa, rozplenianiu się nihilizmu, degrengolady. Wrogowie Polski wszelkimi sposobami starają się kreować pseudoetykę. Brak norm etycznych prowadzi do bylejakości postaw, charakterów, do słabości charakterów. To nie chodzi o tolerancję seksualną, tylko do rozsadzenia granic etycznych, do rozsadzenia etosu rodziny, do tworzenia pseudorodzin. To nie chodzi o tolerancję. Nikt nikomu nie siedzi pod pierzyną i może robić co chce. To chodzi o rugowanie rodzin, obniżanie dzietności, o kruszenie trwałości rodzin i wprowadzanie substytutów. W ten sposób niszczy się społeczeństwo, a mówiąc patetycznie polski naród.

Ktoś zaprzeczy? Proszę jednak obserwować, co się dzieje. Dlaczego z taką zaciętością, wręcz wściekłością nie walczy się o normalność, tylko o wszelkie dewiacje. Przebrzmiały? Skądże. Walczy się nie o zasady większości, o normy, walczy o margines wszelaki, obyczajowy, moralny. Przyzwoitość postaw jest wyśmiewana, cwaniactwo, nieuczciwość forowana. Jak daleko jakakolwiek społeczność z taka etyka może zajść? Nawet kodeksy knajackie, złodziejskie musiały być przestrzegane, bez odstępstw, bo inaczej takie grupy by nie przetrwały. Proste.

Nie jest prawdą, że nie powinniśmy być czujni w dobie, gdy podstawowe wartości tak staniały, gdy tak wielu się zeszmaciło, że nawet tego się nie dostrzega.

Dzisiaj wszystko wymaga odbudowy. Może się uda.

Marek Morawski

Chyba z marszu można odpowiedzieć TAK. To czujemy intuicyjnie. Mało tego. Wiemy, że to jest fajne. Dodaje nam poweru, daje radość, zadowolenie. Pamiętamy „małyszomanię”. Fajne to było. Leci. Zdobywa. Wszyscy, niemal wszyscy skakali z Adamem. To był nasz Adam, nie pan Adam, tylko nasz Adaś. Chcemy mieć powody do dumy.

Najlepiej to samemu odnieść sukces. Coś wygrać, choćby w jakąś loterię, napisać coś mądrego, co będzie uznawane za coś ważnego w nauce, publicystyce, sztuce. Wynaleźć coś. Wszystko jedno co.

W każdej dziedzinie jest miejsce na sukces. To może być budowla wyróżniająca się, może jakaś maszyna, pojazd. Pole do popisu jest wielkie. Dokonań nie tak dużo.

Czekamy na ten moment i podziwiamy to, co zostało dokonane. Rośniemy wówczas, a wraz z nami rodzina, krewni, przyjaciele, znajomi. Im większe osiągnięcie, tym więcej ludzi wie o tym. Oczywiście jedne osiągnięcia są bardziej medialne, inne mniej.

Media nierówno rozdzielają swój czas, kierując się według swojej merkantylnej kalkulacji. Ta kalkulacja nie jest zgodna z naszą, powtarzam z nasza, polską racją stanu. Ktoś krzyknie: „A co to mnie obchodzi?”. Tak krzyknie i ujawni tym swoją ignorancję. Nie wiemy jak istotne jest rozreklamowanie jakiejkolwiek sprawy, jak to zmienia dalszy bieg losów tego, co było rozpropagowane. Są dokonania, które mogą przynieś pożytki na wielką skalę i takie, które przyniosą komuś pieniądze, ale dla innych wydatki. Nie jest to zatem bez znaczenia.

Nie to jest jednak moim celem, aczkolwiek media mają ogromny wpływ na wypromowanie czegokolwiek.

My jako ludzie, każdy z nas jako człowiek, potrzebujemy mieć powody do satysfakcji – bardziej pompatycznie mówiąc – do dumy. Potrzebujemy tego jak kania dżdżu. Potrzebujemy satysfakcji dla zdrowia psychicznego. Wreszcie potrzebujemy tego, by czuć się wolnymi. Człowiek wolny, przez fakt wolności już jest usatysfakcjonowany. Tak bywa, że ludzie wolni, czujący się wolnymi tworzą wielkie dzieła. Tylko, że ludzie wolni żyją w krajach wolnych, gdzie władza nie jest zawłaszczana, prywatyzowana, wykradana obywatelom. W jakikolwiek sposób. To się czuje lepiej niż niewygodny but. Inaczej powstają takie wielkie dzieła, jak STADION NARODOWY CZY INNE BUDOWLE, które powinny być cudeńkami wręcz, a są bublami.

To nie rodzi dumy żadnego z nas. Nie rodzi dumy narodowej, która pozwala nam czuć się kimś. Pozwala czuć się wielkim narodem. Tego nie pozwala się nam w imię jakiejś ideologii. Według mnie nie jest to przypadek.

Każdy z nas potrzebuje powodów do dumy. Pytanie brzmi: Dlaczego rozwala się podstawy do dumy obywateli? Dlaczego walą się podstawy do dumy obywateli, powody do dumy narodowej?

Marek Morawski

2 grudnia 2012

Dzień Niepodległości – 11 Listopada

To jest nasz, Polaków dzień. To jest dzień tych, dla których Ojczyzna nie jest tylko słowem ze słownika, dla których historia własnego kraju jest elementem wychowania, elementem nauki patriotyzmu. Byłoby wspaniale, gdyby to był dzień, co łączy. Znaczyłoby to, że oczekiwania wszystkich obywateli Polski, naszej Ojczyzny są takie same lub bardzo podobne.  Nie wiem tylko, gdzie się plasują ci, co mówią, że patriotyzm to wiocha, również i ci, co chcą wykreślić naukę historii z podręczników. To są ci, co kierują w tym państwie edukacją. To są ministrowie i im podlegli urzędnicy oraz nadzorujący ich premier, a także prezydent. Nie potrafię, a może nie chcę tego interpretować.

Pozostawiam to Wam, Drodzy Czytelnicy.

Jest Dzień Niepodległości. Za pośrednictwem telewizji ląduję na Placu Piłsudskiego. Tu odbywa się uroczystość oficjalna i tak powinno być. Tego nikt nie powinien zagarniać dla siebie. To jest pokłon dla poległych, dla zmarłych, dla tych, co oddali siebie, swą wiedzę, umiejętności, talenty, a jakże często i życie dla tej Jedynej, która nie powinna mieć i nie może mieć rywalki. To byli synowie i córki tej ziemi, a także ci, co wybrali nasz kraj, Polskę za swoją Ojczyznę. Oni też nie wahali się złożyć swojego wysiłku, krwi lub życia dla Niej. Wiedzieli, że warto.

Apel poległych, złożenie wieńców na Grobie Nieznanego Żołnierza, uroczysta zmiana wart, przemówienie Pana Prezydenta. Tak powinno być. To ma łączyć. Z tym się zgadzam. Potem były demonstracje. Te już nie muszą łączyć, bo one mają być głosem społeczeństwa, a właściwiej byłoby powiedzieć części, różnych części społeczeństwa. To jest ten moment, te chwile, kiedy obywatele próbują powiedzieć to, czego im się nie udaje zrobić gdzieś indziej i w inny sposób. Nie mogą tego zrobić, bo im się nie pozwala, bo ich głos się cenzuruje, albo nawet całkowicie usuwa. W takich sytuacjach niemal wszędzie ludzie zatkaną demokrację chcą odetkać na ulicach, gdzie ich głos trudno usunąć, dziennikarzy nie wyrzuca z pracy. Niestety i na ulicy często próbuje się rozsadzić, nawet najbardziej pokojową demonstrację. Mało tego. Czasem pozoruje się zajścia, bijatyki i jak to zawsze robiła komuna zrzuca wszystko na chuliganów.

Siedziałem przed telewizorem, bo już sam nie mam siły uczestniczyć w takim wielogodzinnym pięknym świętowaniu. Przeszła jedna demonstracja z Prezydentem na czele i w gruncie rzeczy z pięknym przesłaniem. Ruszyły kolumny wojskowych i innych formacji. To dobrze, bo to jest element kształcenia patriotyzmu we wszystkich krajach Świata. Dziwne by było czynienie czegokolwiek innego. Potem szła kolumna Prezydencka i innych ludzi, którzy chcieli się znaleźć przy boku Pana Prezydenta. Mam wrażenie nawet, że sporo było takich, co chcieli być zapamiętani właśnie wtedy i w tym miejscu. Potem była nie taka wielka grupa, jak to się mówi, zwykłych ludzi. Nie było tutaj specjalnie wiele flag państwowych, jakiś transparentów, a skandowań właściwie w ogóle. Niestety miało się wrażenie, jakby ktoś wszedł w nie swoje buty. Ważna jest jedność i ona powinna być mocno zaakcentowana właśnie na Placu Marszałka Piłsudskiego. Cóż z tego, że śpiewano Pierwszą Brygadę, Hymn Państwowy. Telewizja ujawniła wszystko nie po raz zresztą pierwszy. Może lepiej byłoby śpiewać pieśni z innego śpiewnika. Kamera pokazała, nieodrobione lekcje już od kilkudziesięciu lat, a jeżeli chodzi o Pierwszą Brygadę to ze dwadzieścia lat. Nie wystarczy byle jak ruszać wargami, trzeba, a przynajmniej wypada nauczyć się słów. Może ja się mylę. Może inaczej myślę.

Inaczej to nie ma się szacunku dla tej, której to święto było poświęcone, dla tych, dla których odczytywano ten Apel Poległych.

Ba, co zakrawa na jakiś kawał. Nie ma się szacunku dla pełnionych przez siebie urzędów. Tak, bo to przypadłość wielu osób, którzy – co tam mówić zresztą.

Generalnie nie uważam akurat tej oficjalnej demonstracji za właściwą. To tak, jakby się chciało sobie samemu wydeklamować laurkę.

Potem miał być Marsz Niepodległości. O ile oficjalna demonstracja była wejściem nie w swoje buty, to tej demonstracji chciano jeszcze przed 11. listopada przypisać inne oblicze. Nie było to miło odbierane. Można uważać, że to nic. Dla mnie była to nie tylko, że mało elegancka manipulacja, to była wręcz ordynarna manipulacja. Z jakiś powodów jej rozpoczęcie było opóźniane. .

W końcu około piątej pochód ślamazarnie ruszył i ponownie stanął. Nie wyglądało to dobrze. Pojawiły się zwarte oddziały Policji. Oddziały te zamykały ulicę Marszałkowską przed czołem kolumny około 100 metrów, może nawet więcej. Następnie kolejne oddziały utworzyły prawą i lewą flankę na chodnikach. Cały czas były to formacje w rynsztunku bojowym do walk ulicznych. Kolejne dwie jednostki czekały, aby odciąć, a raczej zamknąć ten worek. Takie sformowanie oddziałów miało niechybnie służyć nie do pilnowania porządku, tylko do wypełnienia konkretnego zadania, prowokowanego, zaczepnego. Mogłem się jednak mylić. Tak mogło być kiedyś, teraz może jest inaczej. Chciałbym się mylić, jak już wielokrotnie w swym życiu chciałem się mylić, a wychodziło inaczej. Te oddziały Policji miały za cel albo zniweczyć demonstrację, albo przypisać jej całkowicie inną twarz w całkowicie innym świetle, nieprawdziwym. To była gra jak przy przesłuchaniu Musi być dobry i ten zły. Tutaj w dniu 11. Listopada też miała być ta dobra manifestacja i ta zła. Do tego jeszcze kilka innych, o których wielokrotnie później by się mówiło: A przecież były inne jak ta przeciw faszyzmowi, gdzie wszystko przebiegało w największym porządku. Tak się kreuje fakty, interpretacje, robi propagandę. Jaka to szkoła?

Czekałem i doczekałem się. Skądś pojawiły się czerwone race dymne. Może też były inne. W tym pasie 100 metrowym pojawili się harcownicy. Skąd ja to znałem? Jeśli z jakiejś umownej strony ktoś rzucał, to powinien rzucać i z drugiej strony. I oczywiście. Jak na rozkaz. Teraz harcowali już jacyś w kominiarkach. Do nich dołączali policjanci. Nie tylko w chełmach, ale i w kominiarkach. Demonstracja stała z nieznanych powodów. Przed czołem kolumny jacyś ludzie w kominiarkach, nie wiedzieć po co, naparzają się, ale ich jest zaledwie garstka. Z kolumny marszowej nie bardzo ktokolwiek się chce dołączyć. Oddziały policji stoją, jakby oczekiwały na wybuch jakiejś groźniejszej akcji i wkroczenie do większej akcji. Niestety wygląda jakby to była prowokacja, tym bardziej, że co jakąś chwile jakaś zamaskowana postać wbiega do samochodów policyjnych. Po amunicję rac?

Do czasu pojawienia się Policji nic się nie działo. Nawet jeśli ktoś rzucił gdzieś racę to się dymiła i tyle, aż zgasła. Również po usunięciu Policji nic się nie działo. Organizatorzy Marszu Niepodległości sami zorganizowali swoją służbę porządkową i widać było, że to wspaniale działa. Nie było widać wichrzycieli – Tak to się niegdyś nazywało? – aby dać siłom policyjnym możliwość wykazania się. Tak to funkcjonuje od dziesiątek lat z niewielkimi odchyleniami w większości krajów. Warianty się zmieniają. Raz siły porządkowe rzeczywiście chcą pilnować porządku, a innym razem chcą wywołać burdy, dla celów politycznych, walki politycznej. Policja z reguły ma większe możliwości.

Takiej różnorodności to ja nie chce i nie oczekuję. Jeśli będziemy tak świętowali Nasze, Polaków Święto, to prowokatorzy czynią to nie w imię polskiej racji stanu. Tym powinien interesować się kontrwywiad. Po mojemu widieniu.

Minęło kilka dni, a wszystkie media donoszą o wykryciu zamachu na wszystkie władze państwowe. Ogromny zamach, tony materiałów wybuchowych. Wybuch mógłby zniszczyć nie tylko gmach Sejmu, ale i podziemną infrastrukturę. Coś jednak nie pasuje. Zbyt dużo tu mediów, za mało profesjonalności. O co w tym wszystkim chodzi? Kto tutaj komu szyje buty? Czy mediom już tak się pomieszało wszystko, że prokurują manipulację za manipulacją, czy rzeczywiście jest jakieś głębsze tło. Nie chcę, by karmić rzeczywistość faktami medialnymi. Nie chcę, by państwo było fałszami rozbrajane. Gdyby obiektywnie biorąc była to farsa, to pal licho, ale tak nie jest. Ukazuje to bowiem kompletną ignorancję służb specjalnych, konsumenta budżetu państwa, a nie obrońcy państwa. Ktoś źle się bawi.

Zastanawiam się jaka rakieta wystrzeli. Zaczyna mi to przypominać nie ukazywanie siły argumentu, tylko argumentów siły. To nie jest dobry kierunek debaty i nie o to chodzi, bo to nie jest debata. Jest to tworzenie faktów medialnych.

Ostatnio dowiedziałem się, bynajmniej nie z mediów, że w roku 2012 związki zawodowe górników prowadziły ostry spór płacowy z Rządem. Oczywiście to tylko jedna z kwestii. Na szczęście zakończony ugodą. O tym się jednak nie mówiło, tylko bez przerwy odstawia komedię polityczną. Mnie nie dziwi, że górnicy nie chcą zniszczenia górnictwa. Wiem również dlaczego ktoś chce zniszczenia górnictwa.

To tylko kilka zaszłości.

Dokąd ktoś chce nas wyprowadzić?

Gdzie jest polska racja stanu?