Przeskocz do treści

miroslawborutaMirosław Boruta

Fotografie Henryk Szewczyk

Z odruchu serca i inicjatyw, które powstały jeszcze w grudniu w Krakowskim Klubie Gazety Polskiej wzięła się ta wyprawa, opisana poniżej przez p. Henryka Szewczyka, redaktora naczelnego miesięcznika „Sądeczanin”.

marcinkowice1Dziękuję za udostępnienie tej relacji, dziękuję tym, którzy dopomogli nam wybrać książki, zrobić dyplomy, zabrać filmy, pojechać z dobrym słowem… Dziękuję też za prezenty, które mogliśmy przekazać do Biura Klubów: płytę CD z nagraną uroczystością z 23 listopada ub. r., materiały i foldery ukazujące piękno Marcinkowic oraz książki historyczne poświęcone Bohaterom tej ziemi.

A to, czego w relacji nie ma (bo taki jest „ten kraj” pod rządami Platformy Obywatelskiej) opowiedziałem we środę – 1 lutego – w Klubie.

Henryk Szewczyk

marcinkowice2Marcinkowice odwiedziła dzisiaj mocna delegacja krakowian, aby wręczyć 8-letniemu Jasiowi Piszczkowi dyplom uznania za postawę zaprezentowaną 23 listopada ub. r. podczas uroczystości pod tablicą smoleńską z udziałem Jarosława Kaczyńskiego. Wierszyk, który wówczas chłopiec wygłosił na cześć prezesa PiS, obiegł całą Polskę, a dyrektorka SP im. Józefa Piłsudskiego w Marcinkowicach miała później kłopoty z powodu udziału uczniów w uroczystości na skwerze katyńskim, którym szkoła na co dzień się opiekuje. 

marcinkowice3- Gdy zobaczyliśmy co się potem w mediach działo wokół tego wydarzanie, to uznaliśmy, że musimy przyjechać do Marcinkowic i wyrazić swoją solidarność i uznanie dla patriotycznej postawy tej społeczności i poznać osobiście Jasia Piszczka i jego rodziców, bo tu bije serce Polski – mówił dr Mirosław Boruta, przewodniczący Krakowskiego Klubu „Gazety Polskiej”, wykładowca Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. W składzie delegacji, która dzisiaj przyjechała do Marcinkowic, był ponadto Marek Michno, małopolski wicekurator oświaty w latach 1999 – 2003, oraz Stanisław Markowski, znany muzyk i fotografik, autor muzyki do oficjalnego hymnu „Solidarności”. Dyplom podpisała także w Krakowie Barbara Nowak, prezes Towarzystwa Nauczycieli Szkół Polskich.

marcinkowice4W obecności m.in. wójta gminy Chełmiec Bernarda Stawiarskiego oraz rodziców chłopca: Katarzyny i Andrzeja Piszczków goście wyściskali chłopca i wręczyli mu dyplom uznania z taką oto dedykacją: „Jasiowi Piszczkowi za wierność Ojczyźnie i oddanie Polakom, którzy jej uczciwie służyli i służą”. Jasiu otrzymał też kilka książek o tematyce patriotycznej, m.in. album Joanny i Jarosława Szarków pt. „Kocham Polskę” oraz Stanisława Markowskiego „Ku wolności”. Goście rozpływali się również w pochwałach dla rodziców chłopca,  nauczycieli z Marcinkowic i władz samorządowych gminy Chełmiec, dla których też mieli prezenty. W odpowiedzi Andrzej Piszczek zapoznał pokrótce krakowian z patriotyczną tradycją Marcinkowic, gdzie dwukrotnie gościł Józef Piłsudski i powiedział, że wychowuje dwójkę swoich dzieci w duchu polskości i katolicyzmu. – Nikt mi nie będzie narzucał, jak mam wychować własne dzieci – stwierdził Andrzej Piszczek, a goście z Krakowa gorąco mu przytakiwali.

Ostatnim akordem spotkania była wspólna modlitwa na słynnym skwerku katyńskim, pod tablicą smoleńską, upamiętniającą 6 ofiar katastrofy prezydenckiego samolotu 10 kwietnia 2010 roku w Smoleńsku, związanych z Marcinkowicami. Potem jeszcze wszyscy udali się na gościnną plebanię ks. prałata Józefa Babicza.

mariamachl1Maria Machl

Wiele stracił, kto nie zapoznał się z felietonem Pawła Głowackiego „Mały Jasiek”, zamieszczonym w „Dzienniku Polskim” w dniu 16 grudnia 2011 roku. Felieton ten jest, zaiste, prekursorski. Oto, bowiem, po raz pierwszy w publicystyce polskiej został przeprowadzony brutalny atak na dziecko, małego chłopca z Marcinkowic, czytającego wiersz podczas uroczystości odsłonięcia tablicy ku czci Ofiar Katastrofy nad Smoleńskiem. Dla ośmioletniego brzdąca to zaszczyt i wyróżnienie. Chłopiec był przejęty, ale ładnie, bez tremy i ze zrozumieniem czytał. I chyba ta godna postawa Małego Jaśka tak rozsierdziła Dużego Pawła, że nie zawahał się ośmieszyć malca, pisząc że stał na „baczność  ze ściśniętą ze strachu pupką”. I dalej, w iście schizofrenicznej wizji przedstawia jak  Jaśkowi „gardle wyrastają twarde pióra, i że włażą w nos, na język, szturchają zęby”(…) „Koledzy z klasy wołają nań „orzełek” albo „cip, cip kurka” (…) „Parskają; Znieś jajko, Jasiek!” . Jest zatem czytelna wskazówka dla innych jak poniżać, wyśmiewać i gnoić. Trzeba zastraszyć innych Małych Jaśków, którzy chcieliby czytać niepoprawne politycznie wiersze!

Bo wiersz też się Dużemu Pawłowi nie podoba. Analizując go, linijka po linijce, dowiedzie, że autor nie ma pojęcia o rymach.  Że ktoś chciał dać coś właśnie od siebie? Że napisał, może nieudolnie, ale od serca, o Ojczyźnie, Patriotyzmie, Bohaterach? To Dużego Pawła nie interesuje. Należy więc wykpić „bogoojczyźniany poryw serca”, zohydzić mieszkańcom Marcinkowic samo wydarzenie, odebrać radość i poczucie ważności,  ubolewać nad wypaczaniem literackiego gustu Jaśka przez „tępą jak pień polszczyznę”. Spokojnie, Duży Pawle. Dorosły Jan będzie umiał rozróżnić rymy męskie od żeńskich, a w przeciwieństwie do Dużego Pawła będzie czuł i Ojczyznę i Patriotyzm,  które to Wartości wydają się być felietoniście obce.

Ze stosowania rymów częstochowskich też się wyrasta. Czyż nasza noblistka ich nie stosowała? Proszę, oto fragment wiersza „Ten dzień. Na śmierć Stalina”:

                                  Oto Partia – ludzkości wzrok
                                  Oto Partia – siła ludów i sumienie
                                  Nic nie pójdzie z Jego życia w zapomnienie
                                  Jego Partia rozgarnia mrok.

A czemuż to Duży Paweł nie przeprowadzi analizy tego wiersza? Nie wykaże priorytetu „smaków” nad wartościami?  Za szczucie i poniżanie „maluczkich” nic nie grozi. A tak łatwo, lekko i przyjemnie jest  wkupić się w łaski nowego właściciela, oddać mu należny hołd.   A może Duży Paweł się po prostu boi? Wszak powszechnie wiadomo, że u podłoża agresji leży strach. Przebudzenie Narodu może być groźne…

                                  Gdy wieje wiatr historii
                                  Ludziom jak pięknym ptakom
                                  Rosną skrzydła. Natomiast
                                  Trzęsą się portki pętakom.

Tak – Duży Pawle. Schizofreniczna wizja porastających piór jest naprawdę prorocza. Z tych piór już wkrótce wyrosną wspaniałe skrzydła. To może budzić grozę. Jest się czego bać…

„Wydrwiony i poniżony” Duży Jaśku, „wyśmiani i wyszydzeni” mieszkańcy Marcinkowic – wyobraźcie sobie: oto stoi przed Wami mały redaktorek Paweł Głowacki w trzęsących się portkach i ze ściśniętą ze strachu pupką.