Kiedy ostatnie tygodnie debatę publiczną w Polsce zdominowała jałowa dyskusja o rzekomych „rozgrywkach wewnątrz koalicji” unijni liderzy domykają swój plan zmieniający na wiele lat instytucjonalny układ sił w Europie.
Nie potrafię wyjść z podziwu, jak wiele osób z jednego z najważniejszych ustrojowych sporów w historii Unii Europejskiej uczyniło sobie „polityczną walkę wewnątrz obozu”. Choć każdy, kto zna polską historię, wie, że bardzo często bywało tak, że polskie elity przegapiły moment i budziły się dopiero wtedy, gdy było już za późno. Jak pisze B. Wildstein tak było w 1772 r. i zryw z 1791 r. był już tylko piękną, ale niestety przykrą konsekwencją niezrozumienia procesu, który rozpoczął się wcześniej. Polska wchodziła już w rolę biernego obserwatora realizacji polityk sąsiednich mocarstw.
Państwo europejskie?
Wielu pewnie zastanawia się, czy nie ma w tych słowach i porównaniach przesady. Wobec tego musimy się zastanowić, co według klasycznych definicji jest składową częścią budującą państwo? Terytorium i monopol na stosowanie siły dziś uzupełnione o system obrony, kulturę, zdolność tworzenia prawa czy reprezentację instytucjonalną.
I teraz spójrzmy na Unię Europejską. Od 2004 r., kiedy Polska wchodziła w jej struktury i wszyscy się zarzekali, że chodzi tylko o „swobodny przepływ usług, towarów, ludzi”, a nasze państwo miało nie tylko siłę głosu prawie taką jak Niemcy (29–27), ale jeszcze posiadało prawo weta wszędzie tam, gdzie ingerencja szłaby za daleko. Wtedy też liderzy SLD przysięgali, że nigdy nie będzie chodziło o kulturę, edukację czy inną ingerencję w wyłączne sprawy zastrzeżone dla suwerennego państwa.
Jednak kiedy Polska i inne kraje dołączyły do UE, wszystko zaczęło się zmieniać. Niemcy z przyzwoleniem Francji rozpoczęły obliczony na dekady plan tworzenia „państwa europejskiego”.
W 2005 r. tzw. Konstytucja dla Europy już zabierała nie tylko wiele uprawnień państwom członkowskim; zabierała, gdzie to możliwe, prawo weta, zmieniała system głosowania, ale tworzyła też nowe urzędy i instytucje, które miały „reprezentować państwo europejskie”, jak np. minister ds. zagranicznych UE czy samodzielny szef Rady Europejskiej (nie według kadencji prezydencji). Miało to na celu oswajanie opinii publicznej z faktem, że „państwo europejskie” na arenie międzynarodowej występuje samodzielnie. Do tego jako zasadę wprowadzono wyższość prawa UE nad prawem krajowym. Nagle jednak ten pomysł przepadł w referendum we Francji i Holandii, gdzie ludzie uznali, że państwa narodowe mają dla nich większe znaczenie niż UE, i celowo nie dopuszczono do referendum w Wielkiej Brytanii, bo wyniki były jeszcze bardziej „niepewne”. Pomysły oficjalnie zarzucono, „bo ludzie nie dojrzeli”. Jednak plan realizowano. Przygotowano Traktat Lizboński, z którego co prawda wyrzucono najbardziej kontrowersyjny zapis o „wyższości prawa UE nad krajowym”, jednak wprowadzono prawie wszystkie najważniejsze elementy z odrzuconej przez ludzi „Konstytucji dla Europy”. Zabrano prawo weta, zmieniono system głosowania na korzystny dla największych, wprowadzono instytucje reprezentujące UE na zewnątrz, jak szef Rady Europejskiej, natomiast ministra spraw zagranicznych UE wprowadzono pod mylącą nazwą „wysokiego przedstawiciela UE ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa”, który… jest reprezentantem Unii w zakresie polityki zagranicznej. A sprawę „wyższości prawa UE nad prawem krajowym” i tak załatwiono faktami dokonanymi poprzez orzecznictwo TSUE (doktryna pozatraktatowa kształtowana na sprawie Costa vs. E.N.E.L.). Co ciekawe, przeciwko tak dalekiej ingerencji UE w prawa krajowe zbuntowali się… niemieccy sędziowie trybunału w Karlsruhe, którzy w wyroku z 5 maja 2020 r. (w sprawie EBC) przypomnieli TSUE, że wchodzi w nieswoje kompetencje.
Ten fakt nie zmienia jednak planu tworzenia „państwa europejskiego”, który jest konsekwentnie realizowany. Zmarły niedawno były prezydent Francji Valéry Giscard d’Estaing chwalił determinację kanclerz Merkel za konsekwencję w realizacji „postulatów odrzuconych” w referendach w 2005 r.
Mają już system głosowania, organy reprezentujące UE na zewnątrz, system tworzenia wspólnego prawa i instytucjonalizowania właściwej hierarchii prawa.
Co jeszcze zostało? Kultura, edukacja, podatki, polityka obronna i narzędzie do stosowania „siły”, gdyby jakieś państwo znów „fikało”.
Kultura spod znaku „cancel culture” jest wszechobecną i wszechpanujacą w UE. W skrócie polega ona na tym, że jak nie zgadzasz się z obecną „modą”, to zostajesz wyśmiany, zwyzywany i wykluczony z debaty. Ten sposób działania stał się tak popularny, że został tematem najgłośniejszego listu otwartego na świecie ostatnich lat, który opublikował „Harper’s Magazine”. Pod listem podpisało się 150 intelektualistów z różnych stron ideowych: od Glorii Steinem przez Margaret Atwood, Noama Chomsky’ego, szachowego mistrza świata Garry’ego Kasparowa, politologa i filozofa politycznego Francisa Fukuyamę, po autora przemówień prezydenta George’a W. Busha – Davida Fruma, Salmana Rushdiego i… J. K. Rowling. Wszyscy sprzeciwiają się działaniom środowisk walczących o polityczną poprawność i podkreślają:
„(…) wolna wymiana informacji i idei, krwiobieg liberalnego społeczeństwa, każdego dnia jest coraz bardziej ograniczana. (…) Dochodzą do tego wezwania do zaprowadzenia większej równości oraz otwartości w naszym społeczeństwie – nie tylko w szkolnictwie wyższym, dziennikarstwie, filantropii i w sztuce. Efektem tego niezbędnego rozrachunku jest jednak nowy katalog postaw moralnych i politycznych recept, które osłabiają ramy naszego dialogu społecznego, a także osłabiają tolerowanie różnic na rzecz ideologicznego konformizmu. O ile wspieramy te pierwsze zmiany, to wyrażamy nasz sprzeciw wobec tych drugich.” – czytamy w liście.
„Spodziewaliśmy się tego ze strony radykalnej prawicy, ale cenzura rozlewa się również po naszej stronie: nietolerowanie innych opinii, moda na zapędzanie przeciwników w kozi róg, ostracyzm, a także tendencja do tego, by ze ślepą moralną wyższością rozwiązywać skomplikowane problemy. Doceniamy wartość żywej, momentami nawet ostrej walki z mową nienawiści i dezinformacją, ale obecnie zbyt często słychać wezwania do szybkiego i zdecydowanego ukarania tych, którzy w opinii pewnych osób przekraczają dopuszczalne granice debaty.” – konstatują autorzy apelu.
Czyli już nie tylko znana nam dobrze europejska „religia” LGBT i gender czy absurdalna antropologia nieograniczona, ale także poprawność polityczna wykluczająca tradycyjne poglądy z debaty publicznej, jak również atakująca lewicowe poglądy, które „nie są zbyt lewicowe”, albo które w ogóle śmią „ważyć racje”. Jedyne, co chcą im powiedzieć zwolennicy „cancel culture”, to… WYPIERD…
Nie miejmy żadnych złudzeń; walec kulturowy, który rozjechał już większość państw Zachodu, zbliża się do ostatniego przedmurza chrześcijańskich i tradycyjnych wartości, tj. Polski i Węgier. Jak pisze francuski pisarz i eseista Eric Zemmour:
„UE chce zmusić Węgrów i Polaków do poddania się wielokulturowej, feministycznej i pro-LGBT koncepcji krajów zachodnich. Chce się narzucić im imigrację, aborcję, propagandę LGBT”.
Do tego dochodzi proces całkowicie niezauważalny w polskiej debacie publicznej, tj. tworzenie zrębów europejskiej armii. Liderzy UE po cichu wykorzystali wyjście Wielkiej Brytanii z UE, która zawsze wszystko w tym zakresie blokowała i szybko przystąpili do działania. Stworzyli MPCC, czyli „struktury dowodzenia”, ustanawiając Komórkę Planowania i Prowadzenia Operacji Wojskowych w ramach Sztabu Wojskowego UE. Od lat była to kwestia sporna. Teraz oznacza ona uznanie UE jako – drugiego po NATO – autonomicznego aktora w obszarze obronności w Europie. MPCC co prawda ma dowodzić wyłącznie wojskowymi misjami szkoleniowymi, jednak nie wiadomo, jak to będzie wyglądało w przyszłości… Do tego ustanowiono EDF – czyli Europejski Fundusz Obronny. Jednocześnie zaczęły działać CARD i PESCO. Pierwszy to skoordynowany roczny przegląd w zakresie obronności. Państwa członkowskie mają przedstawiać dane dotyczące swoich wydatków na obronność, planów modernizacji technicznej i zaangażowania w projekty badawcze. Tym samym w UE wprowadzony zostanie podobny mechanizm do natowskiego procesu planowania obronnego NDPP. PESCO to z kolei mechanizm umożliwiający państwom członkowskim wyższe kryteria zdolności wojskowej oraz zaciąganie w tej dziedzinie większych zobowiązań na pogłębioną współpracę w zakresie wspólnej polityki obronnej. PESCO wraz z CARD i EDF to nowa jakość w myśleniu o polityce bezpieczeństwa i obronności w UE, która wpisuje się w plan przedstawiony wyżej.
Hamiltonowski moment Europy?
Aleksander Hamilton był sekretarzem skarbu w gabinecie prezydenta Washingtona. W skrócie jego plan reform i uwspólnotowienia długu poszczególnych stanów Ameryki Północnej jest oceniany jako moment kluczowy w procesie federalizacji USA, ponieważ w ten sposób położył fundament pod silny centralny rząd federalny w Stanach Zjednoczonych.
Wiele osób wskazuje na podobieństwa tego historycznego procesu do najnowszego pomysłu liderów UE „uwspólnotowienia długu” wszystkich państw i wspólnych podatków UE. Jest oczywiście wiele różnic, chociażby wynikających z różnych okresów historycznych i uwarunkowań, jednak idea została zatwierdzona przez liderów UE i w nowym roku będzie głosowana w polskim Sejmie.
Zresztą w coraz bardziej zsekularyzowanej i zlaicyzowanej Polsce często słyszę, że po co nam „ślub kościelny”, skoro mamy wspólny kredyt hipoteczny, który nas mocniej niż cokolwiek innego wiąże do końca życia. A więc…
Skoro w projekcie tworzenia „państwa europejskiego” mamy już mniej lub bardziej zaawansowane procesy inkluzji wspólnego długu, podatków, kultury, edukacji, prawa, systemu obrony, systemu reprezentacji, to pozostaje nam tylko monopol na użycie siły. I tak dochodzimy do rozporządzenia łączącego pieniądze z tzw. praworządnością. Rozporządzenie łączące budżet z oceną ideologiczną wejdzie w życie ani o przecinek niezmienione. Obwarowane zostało konkluzjami Rady oraz wytycznymi (które mają powstać). Problem polega tylko na tym, że ani wytyczne, ani konkluzje Rady nie są w ogóle prawem. A rozporządzenie jest. Taka jest też jedyna wykładnia TSUE (Polska przekonała się już o tym w wyroku z 21.06.2018 r., C5/16, EU:C:2018:483). Każdy, kto choć trochę się na tym zna, wie, że właśnie dlatego tak zaskakująco szybko osiągnięto porozumienie. Polska dostała niewiele znaczące deklaracje (że traktaty łaskawie obowiązują), a w zamian zgodziła się na zmianę ustrojową UE łamiącą traktat.
Słyszę, że konkluzje Rady „wyznaczają granice działalności Komisji”. Tak? To gdzie podziały się konkluzje z lipca, według których miało nie być „bezpośredniego połączenia z praworządnością”, oraz „walidacja przez Radę Europejską”? Nigdzie. Zaraz po konkluzjach Rada, PE i Komisja „poprawiły” rozporządzenie tak, aby na pewno nie było „walidacji” i aby było bezpośrednie łączenie budżetu z praworządnością. To tyle, jeśli chodzi o konkluzje, które „wyznaczają granice działalności Komisji”.
Jedyny konkret to uzgodnienie, że rozporządzenie nie będzie stosowane do czasu orzeczenia w tej sprawie TSUE, jeśli jakieś państwo je zaskarży. Polska musi z tego prawa skorzystać. Nie mam specjalnych nadziei związanych z tą instytucją, ale trzeba użyć wszystkich możliwości, aby to rozporządzenie zablokować.
Z dużą dozą prawdopodobieństwa można powiedzieć, że Niemcy osiągnęły to, co chciały. Niestety wykorzystały straszny błąd polskiej delegacji z lipcowego szczytu, kiedy zgodziła się na zmianę sposobu „głosowania praworządności” z jednomyślności na kwalifikowaną większość. Przed tą zgodą rozporządzenie znane od 2018 r. było zamrożone ze względu na opinie prawników UE, którzy wskazywali, że jest niezgodne z traktatami. Po zgodzie Polski w lipcu, coś, co było mrożone od 2018 r., zostało skończone w kilka tygodni.
Czy była alternatywa?
Oczywiście, że była. Najważniejszy argument używany dziś przez zwolenników tego rozwiązania jest taki, że jeśli teraz się nie zgodzimy, to za kilka miesięcy rozporządzenie i tak już bez tych zapewnień z konkluzji zostałoby uchwalone. Problem polega na tym, że argument jest nieprawdziwy. Podstawą tęgo rozporządzenia jest art. 322 TFUE, co sprawa, że jest rozporządzeniem „okołobudżetowym”, w związku z tym nie można go ani wycofać, ani uchwalić później niż w trakcie zatwierdzania budżetu, wobec czego upada cała ta narracja. Polska, gdyby wytrzymała dłużej, byłaby w stanie zablokować rozporządzenie. Nie straciłaby też żadnych pieniędzy, bo bez zgody Polski nie ma MFF. W związku z tym narastałaby presja państw w dużo trudniejszej sytuacji niż my na „zostawanie” rozporządzenia, które poza Niemcami i tzw. „Frugal Group” - grupą skąpców z Holandią na czele nie jest sprawa ważną.
Do takiego wniosku skłania też nawet pobieżna ocena sytuacji politycznej. To rozporządzenie ma być (przynajmniej dziś) tylko narzędziem do dyscyplinowania Polski czy Węgier, które nie chcą się roztopić w „państwie europejskim”. Jednak jest przygotowane również pod ewentualną zmianę władzy we Włoszech i Hiszpanii. Gdyby dziś odbyły się wybory w tej części Półwyspu Apenińskiego, z dużą dozą prawdopodobieństwa rząd utworzyłyby prawicowa Lega Salviniegio z Braćmi. Obie partie znienawidzone w PE bardziej niż PiS. Patriotyczne, chrześcijańskie, antyimigranckie, które będą blokowały proces tworzenia „państwa europejskiego”. Sytuacja w Hiszpanii jest bardziej skomplikowana, jednak w siłę rośnie VOX, który jeśli zostałby koalicjantem Partii Ludowej (dziś będącej w EPP), może też zmienić układ władzy. Jednak co najważniejsze, taka zmiana dawałaby możliwość tworzenia Polsce i Węgrom w Radzie UE tzw. mniejszość blokującą praktycznie wszystko (system oparty jest o wielkość państw, dlatego wejście do gry np. Włoch jest tak istotne) – co całkowicie zmieniałoby układ sił. Pomijając to, że Polska mogła po prostu grać na zmianę władzy we Włoszech…
Niestety nic takiego się nie wydarzyło, a w konsekwencji Niemcy będą miały rozporządzenie, które zmienia ustrój UE dużo bardziej, niż zmieniało go przejście z traktatu nicejskiego na lizboński. Według tego prawa Polsce będzie można zawiesić każde pieniądze (nawet wszystkie dotacje) ze względu na „łamanie praworządności” w postaci np. nieprzyjmowania uchodźców, braku możliwości adopcji przez pary homoseksualne i każdej innej wymyślonej „niepraworządności”. Każde kolejne państwo, które wezmą sobie na celownik, będzie teraz nie tylko „grillowane” publicznie, jak Polska i Węgry, a wcześniej np. Grecja, ale również będzie można wymierzyć w nie twarde naboje.
Niemcy będą mogły wpływać na każde wybory w każdym państwie, np. podczas kampanii wyborczych, blokując nielubianym rządom środki, szantażując w obszarach, do których odsyła rozporządzenie, tj. kultura, prawo rodzinne, redystrybucja środków, bezpieczeństwo – czyli ograniczać wszystko to, co składa się na przymioty suwerennego państwa. Dlatego to tak ważna, o znaczeniu historycznym decyzja. Do tego dochodzi zgoda na kontrowersyjną wersję radykalniejszej formy „pakietu klimatycznego” i szybszą niż planowano „neutralność klimatyczną” całkowicie podporządkowaną niemieckiej strategii „Enrgiewende”. Główną ofiarą tej polityki będzie Polska. To jednak temat na osoby wpis.
Są tacy w elitach lewicowo-liberalnych w Polsce, którzy rozumieją proces, który opisałem wyżej i bardzo dobrze wiedzą, że „państwo europejskie” powstaje, np. J. Żakowski pisze dla WP:
„Mateusz Morawiecki odniósł życiowy sukces. Wygrał nie tylko ze Zbigniewem Ziobrą, ale też z samym sobą i z uprzedzeniami swojego środowiska. Konkretnie z własną uniofobią i z dominującą w PiS archaiczną wizją suwerenności. Dzięki temu znalazł się w gronie współtwórców najważniejszego od 13 lat kroku w stronę stworzenia państwa paneuropejskiego”.
Jednak większość osób z lewej strony nie ma odwagi Żakowskiego, aby po imieniu nazwać ten proces, bo wie, że Polacy nie są na to przygotowani. Lepiej więc teraz szafować nieprawdziwą polaryzacją „wy jesteście za, a wy przeciw UE”.
A może państwo europejskie jest dla Polski po prostu lepsze?
Z uczciwości intelektualnej, która każe rozpatrywać wszystkie scenariusze, trzeba sobie zadać to pytanie. Uczciwa odpowiedź musi prowadzić przez analizę dotychczasowych doświadczeń. A te wskazują, że Polacy w takim konstrukcie staną się obywatelami drugiej kategorii. Liderzy UE uznają rywalizację z kreatywnymi i bardziej pracowitymi Polakami tam, gdzie im to się opłaca. Jednak tam, gdzie wygrywają Polacy, np. w branży logistycznej czy transportowej, już wprowadzają prawo, które „wyprostuje tę anomalię”. Niemieccy politycy mogą wybierać sędziów? Mogą! A Polscy? Nie, bo jak to stwierdzili z rozbrajającą szczerością, tam panuje wyższa kultura. Polskich urzędników praktycznie nie ma w europejskich instytucjach w porównaniu z tymi z „lepszych państw”. To po części wina naszych polityków (wszystkich rządów), ale nie tylko. Takie jest po prostu podejście starych graczy. Nie możemy mieć w tym wypadku żadnych złudzeń. Dla nas jest przewidziane miejsce, bo jesteśmy fajnym rynkiem zbytu dla Lidlów i tym podobnych, świetnie zbieramy szparagi i bierzemy prace, których Niemcy nie chcą brać, jednak w takim tworze nie będziemy dla nich równi. Będzie to narzędzie dominacji jednych na drugimi. A ci drudzy, którzy są słabi, stracą prawie wszystkie narzędzia do obrony przed dyktaturą silniejszych, bo będą już narzędzia karania finansowego, a jak widać, wyniki wyborów, czyli głos Polaków, nie mają dla nich żadnego znaczenia.
Do tego trzeba dodać, że rozwiązania unijne nie zawsze są lepsze. Przykładowo zachowanie naszej waluty, a nie ślepo przejmowanie euro, jest jednym z najważniejszych elementów naszej konkurencyjności i źródłem sukcesów gospodarczych ostatnich lat. Tak samo pierwsza fala pandemii pokazała, że państwa narodowe lepiej i szybciej podejmują decyzje niż ospałe i przebiurokratyzowane instytucje unijne.
Polski kod kulturowy
Liderzy unijni zdają sobie jednak sprawę, że z Polską zawszę będą mieć problem, jeśli nie domkną tu rewolucji kulturowej. Dlatego przy okazji zmian instytucjonalnych w UE walka toczy się też o świadomość społeczną procesu, któremu poddane jest nasze państwo. Jeżeli ją przegramy, to stracimy coś, co jest cenniejsze od jakichkolwiek zdobyczy ekonomicznych. Ostatnie wydarzenia na ulicach pokazują, że Polska kolejny raz w historii stała się miejscem wojny cywilizacji. Z jednej strony mamy świat uniwersalnych i ponadczasowych wartości, a z drugiej świat, który nazywam „róbta, co chceta”. Polska poddana jest procesowi wrogiej socjalizacji, który już spowodował „gramscizację Europy”. Zachwyty elit UE nad Antonio Gramscim, który żądał „totalnej laicyzacji życia, zwyczajów i stosunków międzyludzkich” oraz „zsekularyzowania jedności duchowej i społecznej” oraz neomarksistowskimi ideami połączonymi ze zrobieniem głównym „bohaterem Europy” Alterio Spinelliego, który dążył do stworzenia „państwa europejskiego” kosztem państw narodowych, to ogromne zagrożenie inkorporowane po zwycięstwach na zachodzie od Rzeczypospolitej. Jeżeli w Polsce, tak jak w wielu państwach Zachodu, wygra ta neomarksistowska rewolucja, to trwale zniszczone zostaną takie wartości, jak rodzina, patriotyzm czy wspólnota odwołująca się do polskiego kodu kulturowego, a główną wartością społeczną stanie się niczym nieograniczony hedonizm czy indyferentyzm moralny. Wówczas bałbym się o przyszłość naszego państwa. Polska zostałaby bowiem pozbawiona swej najważniejszej broni, czyli kodu kulturowego, który Polacy od wieków przechowywali i dzięki któremu przetrwali jako naród 123 lata zaborów. Ten kod jest absolutnie unikalny w Europie. Był katalizatorem postaw naszego narodu, które zmieniały losy świata. Od Grunwaldu, po Wiedeń, ale również tworząc pierwszą wyjątkową na te czasy unię (lubelską), pierwszą konstytucję w Europie, rozbijając komunizm. Kod, dzięki któremu Polacy przez lata nie dali się zasymilować różnym „kulturkampfom”, a podczas I czy II wojny światowej nie dali się przekonać do takich „cywilizacyjnych wynalazków” jak ideologia marksistowska – jest dziś w sprytny sposób niszczony. Ten nowy, neomarksistowski świat wprowadza się w białych rękawiczkach. Bez użycia czołgów i fizycznego przymusu.
Nasza przewaga konkurencyjna
A moim zdaniem to zachowanie polskiego kodu w walce z rakiem neomarksizmu, który jak wyniszczy całkowicie i wypłucze europejskie wartości i korzenie z innych państw, będzie naszą przewagę konkurencyjną. Będzie czymś, co stanie się jeszcze raz siłą Polski. Po prostu Rzeczypospolita jako kserokopiarka Europy to wizja, z którą się nigdy nie zgodzę. Z jakiego powodu akurat w Polsce nigdy nie przyjęły się w większości społeczeństwa ideologie takie jak nazizm, popierane swojego czasu przez większość Niemców? Ze względu na nasz unikalny kod kulturowy. Bo jeśli np. ktoś wychodzi z kościoła z modlitwy adorującej Maryję, trudno sobie wyobrazić, aby poszedł np. „zabijać Żydów”. Dlatego Polacy moralnie wygrywali z systemami totalitarnymi, bo byli silniejsi w duchu niż inne narody. Nie mamy się co wstydzić Polski. Powinniśmy być z niej dumni. I pokazywać te fakty z podniesioną głową w Europie. Skoro na Zachodzie lewica dawno już tę walkę wygrała, w Polsce może skończyć się podobnie.
Wielu osobom tak się wydaje. I rzeczywiście Polska tę walkę już zaczyna przegrywać, np. wśród osób młodych, w dużych miastach, w wielkich korporacjach, w zdominowanych przez lewicę ośrodkach kultury, w liberalnych mediach czy na zachodnich portalach społecznościowych.
Nie oznacza to jednak, że cała Polska już tę bitwę przegrała. Po 1945 r. marksiści również byli przekonani, że uda im się swoimi antywartościami podbić Europę Środkowo-Wschodnią, a największe problemy napotkali… w Polsce i na Węgrzech. Dziś sytuacja wygląda podobnie: choć wiele miejsc w Europie jest już podbitych, to Polacy i Węgrzy jeszcze się trzymają. Uważam więc, że wcale nie jesteśmy skazani na porażkę.
Za Polską uniwersalnych wartości stoi jednak wiele silnych argumentów. Po pierwsze ten chrześcijański kod kulturowy nadal jest pielęgnowany w wielu miejscach naszego kraju. Ten kod zakłada zarówno wiarę w Boga, jak i poszukiwanie prawdy obiektywnej. Dzięki temu, gdy druga strona zaczyna snuć opowieść o 56 płciach i o tym, że walkę klas zastąpiła walka płci, możemy powiedzieć wprost, że to tylko okropny lewicowy bełkot. Teoria walki płci, którą współczesna lewica próbuje sprzedawać ludziom, jest jeszcze słabsza intelektualnie od dawnej wojny klas. I to należy wykorzystywać, wskazując na absurdy ich pseudosocjologicznego wywodu i kontrastując ich kłamstwa z dowodami naukowymi czy choćby z biologią, która jasno mówi, że nie ma 56 płci.
Jestem przekonany, że gdy młodzi ludzie zdobędą własne doświadczenia i zobaczą, jak ważna w ich życiu jest rodzina, to odrzucą świat ideologii gender, w którym rodzina jest największym wrogiem. Wierzę, że Polacy w końcu zdadzą sobie sprawę, że unijni lewicowi ideolodzy kreślą przed nimi utopijne wizje, a w rzeczywistości ich ideologia prowadzi do anarchii, obalania pomników czy zamieszek na ulicach, które obserwujemy np. w USA czy w miastach zachodniej Europy. I trudno się temu dziwić w świecie, w którym brakuje odwołania do chrześcijańskiej miłości, która jest czymś więcej niż wypełnieniem bieżącego pożądania, i w świecie szalejącego relatywizmu, w którym każdy ma swoją rację. Przed tą dyktaturą relatywizmu ostrzegał już papież Benedykt XVI. Di Mattei pisze o tym procesie:
„Konformizm przeszłości był konformizmem udzielania odpowiedzi, podczas gdy w swoje najnowszej postaci objawia się jako konformizm zakazu”. Zakazu stawiania pytań. Nawet same pytania „od kiedy istnieje ludzkie życie?” „Czy można nie zgadzać się z ideologią gender, skoro zaprzecza ona faktom i biologii” – są poddane ostracyzmowi. Wygrywa konformizm zakazu. Dlatego ludzie w końcu sami zaczną to dostrzegać. I jeśli będziemy konsekwentnie walczyć o świadomość społeczną – to zaczniemy w końcu wygrywać. A za Polską i Węgrami z czasem pójdą inne narody, które już zaczynają się dusić w gorsecie lewicowej „poprawności politycznej”. My, jako rodacy św. Jana Pawła II, mamy szczególnie zobowiązanie, aby o tym mówić i aby dążyć do powrotu do tradycyjnych wartości. Papież Polak pisał bowiem o tym, że „demokracja bez wartości łatwo przemienia się w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm”.
Jako naród, który – miejmy nadzieję – zachowa w sobie najwięcej odwołań do prawdy obiektywnej, musimy więc stanąć na czele kontrrewolucji kulturowej w Europie. Chrześcijaństwo jest religią, w której centrum znajduje się wolny człowiek. Z kolei liderzy genderowej rewolucji i ideologii marksistowskiej, choć dużo mówią o wolności, to używają jej jako pałki, odmawiając tej wolności wszystkim tym, którzy myślą inaczej niż oni. Tam, gdzie oni wygrali, polityk głośno mówiący o wartościach chrześcijańskich nie może już obejmować niektórych urzędów. Do kodeksów karnych trafiają zaś zapisy, na mocy których za poglądy zgodne z doktryną Kościoła katolickiego, ale sprzeczne z ideologią LGBT, można już trafić do więzienia.
Silną Polską oczywiście nie jest zainteresowany nikt z dużych europejskich graczy bo oznaczałby ona zmianę układu sił w środkowo-wschodniej Europie. Dziwi mnie jednak, że nie są nią zainteresowani Polacy. Przynajmniej duże grupy, które z wielką egzaltacją wieszają flagę UE przed, lub zamiast polskiej. Ktoś napisze pewnie: „Jaki – eurosceptyk”, bo traktowane jest to jako obelga. Jednak ja odpowiem: to wy jesteście „Polskosceptykami”.
Polska nie jest skazana na rolę podwykonawcy niemieckich zleceń. Dość już tych kompleksów. Polska, kiedy wierzyła w siebie, zmieniła świat. Nikomu do głowy nie przyszło w XVI wieku, że Polska może być gorsza od Niemiec. To Polska dyktowała warunki. Nie czekała na to co może myśleć, robić i kserować od „zachodu”. A dziś nasze elity z maślanymi oczkami patrzą na to, co o nas napisze jakaś lewicowa gazeta na Zachodzie czy na co pozwoli holenderski urzędnik. Zacznijmy wierzyć w siebie. Zacznijmy wierzyć w Polskę.
Za: https://wpolityce.pl/polityka/531681-hamiltonowski-moment-europy-zacznijmy-wierzyc-w-siebie
Projekt zakłada powołanie Rady Wolności Słowa, w której łącznie z przewodniczącym zasiądzie pięciu członków. Na sześcioletnią kadencję większością 3/5 głosów powoływać ma ich Sejm. Rada ta będzie stała na straży przestrzegania przez wszelkie media społecznościowe działające na terenie Rzeczypospolitej konstytucyjnego prawa do korzystania z wolności słowa — podkreślił.
