Przeskocz do treści

List Otwarty do Środowiska Akademickiego

Akademicki Klub Obywatelski im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Krakowie

akokrakow

My, uczestnicy I Konferencji Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Krakowie – konferencji zatytułowanej „NAUKA POLSKA – PRAWDA JEST NAJWAŻNIEJSZA” – w trosce o przyszłość polskiej edukacji i nauki zwracamy się do środowisk akademickich z apelem o głęboką refleksję nad aktualnym stanem szkolnictwa polskiego w Kraju i za granicą.

Motorem rozwoju kultury i cywilizacji był zawsze wysiłek intelektualny, który – ukierunkowany na poszukiwanie prawdy – dawał owoce podnoszące jakość życia społeczności ludzkich.

Misja poszukiwania prawdy ma w polskiej nauce wielowiekową tradycję sięgającą XIV wieku i współcześnie, jej wypełnianie musi być najważniejszą powinnością środowisk naukowych skupionych w uniwersytetach oraz innych instytucjach badawczych.

Rozumienie tej misji dobitnie sformułował rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego prof. Jan Łoś w przemówieniu inauguracyjnym z roku akademickiego 1923/24: „Dopiero wtedy cenną i drogą dla ludzkości stanie się Polska, kiedy silniej będzie z niej promieniować prawda i dobro na pożytek powszechny”. Uznał też, że państwo „swą kulturę i cywilizację, swą siłę i wytwórczości, czerpie przeważnie z mrówczej pracy uczonych”.

Należy przypomnieć, że takie pojmowanie misji uniwersytetu przyczyniło się do odbudowania polskiej państwowości, poczucia narodowej dumy z niepodległego Państwa Polskiego i zbudowania silnych podstaw narodowej gospodarki w okresie międzywojennym.

Znaczenie środowisk akademickich zrozumieli, na swój zbrodniczy sposób, okupanci dokonując masowej eksterminacji intelektualnych i patriotycznych elit polskich – Niemcy podczas Sonderaktion Krakau, w Oświęcimiu czy Palmirach, a Rosjanie w Katyniu, Kozielsku, Ostaszkowie, Miednoje, Kazachstanie czy na Syberii.

Po zakończeniu II wojny światowej sowieccy „wyzwoliciele”, a potem uległe im władze PRL podjęły dzieło niszczenia etosu polskich środowisk naukowych. Prawda zastępowana była kłamstwem, autorytety – ich zaprzeczeniem, dotychczasowe wartości – antywartościami, a wychowywanie nowych pokoleń podporządkowano idei „internacjonalizmu proletariackiego”. Działania te dotknęły szczególnie uniwersytety a w nich nauki humanistyczne. Wtedy strach przed następstwami mówienia prawdy stawał się przyczyną konfliktu pomiędzy treścią wypowiedzi a przekonaniami. Strach ten był przekazywany kolejnym pokoleniom. W konsekwencji, głoszenie nieprawdy stało się przyzwyczajeniem i normą. Tę chorobę potęgowały działania ówczesnych decydentów państwowych poprzez politycznie motywowane awanse, „mianowania marcowe” czy łatwiejszy dostęp do środków finansowych dla ośrodków i osób posłusznych.

Skutki tych działań odczuwamy do tej pory, 20 lat po odzyskaniu suwerenności. Stały się one bowiem destrukcyjne dla współczesnej edukacji i nauki; spowodowały, że powinność odkrywania prawdy była i jest nadal traktowana selektywnie. Oznacza to często, że głoszone wyniki badań są kompromisem między ustaloną, obiektywną prawdą a wymogami „poprawności politycznej” lub dążeniem do spełnienia oczekiwań zleceniodawców. Jest to sprzeniewierzanie się misji poszukiwania prawdy!

Przykładem takich działań może być hańbiące milczenie ośrodków badawczych i akademickich w odpowiedzi na wołanie o prawdę podczas ustalenia przyczyn Tragedii Smoleńskiej i konieczność szukania ekspertów poza granicami Polski.

Taki stan może się pogłębiać wobec braku reakcji ze strony tych, których wiodącą rolą powinna być obrona prawdy i polskości, a do takich chcemy zaliczać senaty uniwersytetów, Polską Akademię Umiejętności czy Polską Akademię Nauk. Nie możemy pozwolić na kreowanie fałszywych autorytetów, akceptujących kłamstwo, dowodzących tym samym, że  niewiele mają wspólnego z moralnością i poczuciem odpowiedzialności za wypełnianie misji polskiej nauki dla dobra społeczeństwa.

Ogłoszona w Bolonii, w 1988 roku Wielka Karta Uniwersytetów  stanowi, że  „aby sprostać potrzebom otaczającego świata, realizowane na uniwersytecie badania naukowe i kształcenie muszą być – pod względem motywów ich realizacji oraz przekazywanych treści – wolne od wszelkich wpływów politycznych i uwarunkowań ekonomicznych”.

Czy w związku z tym można przyjąć, że koniunkturalnie nastawione środowiska akademickie są w stanie promować absolwentów uczciwie traktujących swój zawód, prawych i odpowiedzialnych a nie oportunistycznie nastawionych wyrobników, gotowych dla doraźnych korzyści ogłaszać każde kłamstwo za prawdę? Czy oportunistyczni nauczyciele akademiccy są w stanie wychowywać wchodzących w życie młodych ludzi na pełnowartościowych obywateli? Odpowiadamy: nie.

I dopowiadamy, że przed narzucaną z zewnątrz (i z wewnątrz) doktryną zakłamania Polacy potrafią się obronić. Także dzięki niezłomnej postawie Kościoła Katolickiego, opowiadającego się niezmiennie za trwałym systemem wartości uniwersalnych.

Apelujemy do wszystkich środowisk akademickich, dla których ważne są te wartości, potwierdzone wielowiekową tradycją – o refleksję nad stanem szkolnictwa polskiego w Kraju i za granicą i nad sposobami jego uzdrowienia. Mamy nadzieję, że nasza konferencja przyczyni się do zapoczątkowania tego, koniecznego procesu. Prawdą jest to, co jest.

Kraków, 18 kwietnia 2012 roku

My, niżej podpisani, deklarujemy poparcie dla Listu Otwartego do Środowisk Akademickich powstałego podczas I Konferencji Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Krakowie w dniu 18 kwietnia 2012 roku:

1. dr inż. Andrzej Augustynek (AGH)
2. Adam Bak (USA)
3. dr hab. Włodzimierz Bernacki (UJ)
4. prof. dr hab. inż. Włodzimierz Bochniak (AGH)
5. dr Mirosław Boruta (UP)
6. ks. dr płk Wiesław Bożejewicz (SGGW, Warszawa)
7. prof. dr hab. Krzysztof Cena (Kraków)
8. prof. dr hab. inż.  Stanisława Dalczyńska-Jonas (AGH)
9. dr inż. Feliks Stalony-Dobrzański (em. AGH)
10. dr Andrzej Duda (UJ)
11. prof. dr hab. inż. Jan Tadeusz Duda (AGH)
12. dr hab. Katarzyna Dybeł (UJ)
13. prof. dr hab. Maria Dzielska (UJ)
14. mgr Konrad Firlej (em. AGH, adwokat)
15. prof. dr hab. inż. Kazimierz Flaga (dr h.c., PK)
16. mgr Jan Władysław Fróg (UP)
17. dr Aleksander Głogowski (UJ)
18. dr Krzysztof Godwod (Warszawa)
19. dr hab. inż. Ryszard Golański (AGH)
20. prof. dr hab. Janusz Gołaś (AGH)
21. dr hab. Halina Grzmil-Tylutki (UJ)
22. dr hab. inż. Zbigniew Hanzelka (AGH)
23. prof. zw. dr hab. Ryszard Kantor (UJ)
24. prof. dr hab. inż. Janusz Kawecki (PK)
25. prof. dr hab.  Andrzej  Kaźmierczak (SGH, Warszawa)
26. mgr inż. Mariusz Klapper (Kraków)
27. prof. dr hab. inż. Andrzej Korbel (Kraków)
28. prof. dr hab. Grażyna Korpal (ASP)
29. prof. dr hab. Maria Korytowska (UJ)
30. dr hab. inż. Adam Korytowski (AGH)
31. prof. zw. dr hab. inż. Janusz Kotlarczyk (em. AGH)
32. dr hab. Henryka Kramarz (em. UP)
33. dr hab. inż.  Wojciech Kucewicz (AGH)
34. dr hab. Marta Lempart-Geratowska (ASP)
35. prof. dr hab. Maria Teresa Lizisowa (UP)
36. dr hab. Kinga Maciuszak (UJ)
37. prof.  dr hab. Edward Malec (UJ)
38. prof. dr hab. inż. Piotr Małoszewski (Helmholtz Zentrum, Monachium)
39. dr hab. Barbara Marczuk (UJ)
40. prof. dr hab. inż. arch. Anna Mitkowska (PK)
41. prof. dr hab. inż. Stanisław Mitkowski (AGH)
42. prof. dr hab. inż. Wojciech Mitkowski (AGH)
43. dr Elżbieta Morawiec (Kraków)
44. mgr Marek Morawski (Kraków)
45. dr Kazimierz Mrówka (UP)
46. mgr inż. Andrzej Ossowski (em. AGH)
47. dr hab. n. med. Józefa Panek (UJ CM)
48. dr inż. Krzysztof Pasierbiewicz (AGH)
49. Ava Polansky-Bak (USA)
50. dr n. med. Andrzej Przybyszowski (Nowy Sącz)
51. dr inż. Maria Sapor (AGH)
52. prof. dr hab. Stanisław Sędziwy  (em. UJ)
53. prof. dr hab. Krystyna Stamirowska (UJ)
54. prof. dr hab. inż. Stefan Taczanowski (AGH)
55. prof. dr hab. Ryszard Terlecki (WSFP Ignatianum)
56. dr Marek Mariusz Tytko (UJ)
57. dr hab. Anna Walczuk (UJ)
58. dr hab. Andrzej Waśko (UJ)
59. dr hab. Wiesław Marek Woch (AGH)
60. dr hab. Grażyna Zając (UJ)

Podpis można także złożyć pisząc na adres: ako.krakow@gmail.com

Dodaj komentarz