List otwarty do:
Marszałka Sejmu RP Pani Elżbiety Witek
Premiera RP Pana Mateusza Morawieckiego
Wicepremiera RP Pana Jarosława Kaczyńskiego
Ministra Sprawiedliwości Pana Zbigniewa Ziobry
oraz posłów i senatorów RP
Niniejszym składamy wniosek o przyznanie świadczenia prenatalnego dla dzieci nienarodzonych jako nowego elementu strategii demograficznej i rozwoju kultury życia.
Nieodłącznym elementem wielkiej strategii demograficznej zapowiedzianej w expose premiera Morawieckiego w 2019 roku, powinno być wsparcie dla dzieci nienarodzonych i ich matek w postaci systematycznego, pieniężnego świadczenia prenatalnego, obok innych, bezpłatnych świadczeń medycznych(diagnostyka, terapia, leki) i niezbędnej opieki społecznej. Świadczenie to przysługiwałoby dziecku i jego matce w okresie od poczęcia do 3 miesięcy po urodzeniu. Kwota zasiłku dla dzieci chorych i niepełnosprawnych powinna być odpowiednio zwiększona. Aby świadczenie to spełniło swoją rolę społeczną musi zostać połączone z promocją rodziny, życia i płodności, jako stałymi elementami polityki pronatalistycznej i prorodzinnej państwa.
Dzieci nienarodzone, będące najmniejszymi i całkowicie bezbronnymi obywatelami naszego kraju, a zwłaszcza chore i niepełnosprawne, wykluczone są obecnie z bezpośredniej pomocy społeczeństwa i państwa w którym żyją w łonach matek, a matki zostają niejednokrotnie same, ponosząc koszty materialne i ubytki w dochodach w okresie ciąży i połogu, które powinny być choćby częściowo rekompensowane. Dochodzi do tego często negatywne nastawienie otoczenia, a nawet ukryta lub jawna dyskryminacja kobiet oczekujących dziecka. Zmiany tego stanu rzeczy domaga się poczucie sprawiedliwości, ludzkiej solidarności i przezorności ; przecież każde społeczeństwo wymiera bez dzieci. Zasiłki pieniężne przysługują obecnie matce i dziecku po urodzeniu, a najważniejszy dla całego późniejszego życia dziecka okres prenatalny, wyłączony jest ze świadczeń, tak jakby dziecko przed porodem nie istniało.
Świadczenie prenatalne oprócz wymiernej pomocy dla dziecka i matki będzie miało duże znaczenie motywacyjne dla kobiet podejmujących decyzje o poczęciu i urodzeniu dziecka, a także niezastąpioną funkcję wychowawczą. Kobieta matka musi mieć w tym czasie należne wsparcie i poczucie bezpieczeństwa, że nie jest sama bez żadnej pomocy. Świadczenie prenatalne będzie także pierwszym krokiem do upodmiotowienia społecznego każdego dziecka nienarodzonego i faktycznego uznania jego godności ludzkiej, już od chwili poczęcia. Pomoże to zmniejszyć relatywizm i segregację dzieci: na chciane i miłowane oraz niechciane i jako takie nie uznawane za człowieka i likwidowane.
Realne uznanie prawne i faktyczne człowieczeństwa dziecka nienarodzonego pozwoli przełamać obecny impas aborcyjny i znieść odium społeczne wobec matek i dzieci nienarodzonych, a zwłaszcza chorych, wylansowane przez napierającą zewsząd kulturę śmieci. Kultura ta wytworzyła u ludzi złudne przekonanie, że są panami życia i śmierci do tego stopnia,że już nawet młodzież domaga się prawa do zabijania nienarodzonych, używając języka kapo z Auschwitzu. Dlatego sama pomoc materialna nie wystarczy, potrzebna jest również pilna reorientacja systemu edukacji, wychowania i narracji publicznej, ku prawdzie o życiu człowieku i jego przyrodzonej godności. Aby człowiek mógł się bezpiecznie narodzić i żyć, potrzebne jest także uwrażliwienie społeczne na problem życia prenatalnego jako pierwszego i najważniejszego etapu poprzedzającego dalsze życie poza łonem matki. Bariera świadomościowa i kulturowa oraz antyludzkie ideologie są dziś tego największą przeszkodą. Zmiana polityki państwa w tym zakresie stworzy sprzyjający klimat dla kultury życia, a zwłaszcza do zniesienia analfabetyzmu antropologicznego i pogardy wobec dzieci nienarodzonych. Ułatwi przebudowę wypaczonej przez kulturę śmierci mentalności społecznej, która pod flagą wolności wyboru neguje życie ludzkie w okresie prenatalnym i odmawia człowieczeństwa i godności osoby ludzkiej dzieciom żyjącym w łonach matek. Nie da się prowadzić żadnej strategii demograficznej, oprócz depopulacji, bez realnego rozwiązania problemu ochrony życia dzieci w okresie prenatalnym. Podczas gdy inni zwiedzeni błędnym mniemaniem, domagają się śmierci dla dzieci niechcianych, my chrześcijanie pragniemy je wszystkie przytulić do serca i bronić, bo to nasi bracia i siostry najmniejsi, oczekujący od nas opieki i wsparcia, a nie śmierci. Obrona i rozwój kultury życia leżą u podstaw etycznych i moralnych naszej cywilizacji i są kluczem do jej rozwoju lub upadku .
Kraków, 8 grudnia 2020 w Święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny
Podpisy: Edward Kuliga, Jacek Smagowicz, Wojciech Zięba