Barbara Henke
Od kilku dni w Belgii trwa dyskusja pomiędzy partiami, jak i ankieta publiczna na temat nowego projektu prawa, a mianowicie rozszerzenia eutanazji na życzenie, która dla pełnoletnich legalna jest od 2002 roku, także na małoletnich. Zgoda, a raczej orzeknięcie eutanazji miałoby być domeną psychologa dziecięcego, bez dolnej granicy wiekowej. Prawo miałoby dopuszczać odmowę zabicia dziecka przez pojedynczego lekarza (clause de conscience – klauzula sumienia), jednakże nie przez szpital – ten ostatni miałby obowiązek dokonania tego czynu.
Propozycja ta wysunięta została przez, mającą większość w Belgii, Partię Socjalistyczną (PS), wspierana jest przez Ruch Reformatorski (MR) i przez Zielonych (Ecolo) ze strony Walonii i propagowana jest także we Flandrii przez odpowiadające im partie flamandzkie. Jednakże w tym wypadku, co nie zdarza się w Belgii zbyt często, projekt ten spotkał się z ostrą opozycją partii chadeckich – zarówno walońskiej, jak i flamandzkiej. Także Kościół Katolicki zabrał głos, szczególnie w ankiecie publicznej, zatem w licznych debatach i wywiadach.
Niestety, głosy sprzeciwu tłumione są przez świetnie przygotowane argumenty zwolenników eutanazji, a w debatach telewizyjnych trudno nie zauważyć stronniczości prowadzących (fot. lalibre.be). Przejawia się ona nie tylko nieproporcjonalnie małą ilością czasu dawaną przeciwnikom eutanazji w stosunku do ilości czasu oferowanej jej zwolennikom, lecz także ich bezpośrednimi komentarzami, co nie powinno mieć miejsca w demokratycznej debacie. W codziennych rozmowach z ludźmi jest to temat nie cieszący się zbytnim zainteresowaniem, marginalny lub praktycznie nieistniejący.