Przeskocz do treści

W dniach 28-30 września 2019 roku (sobota-poniedziałek) Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, p. Andrzej Duda z Małżonką złożą wizytę oficjalną w Królestwie Belgii. Para Prezydencka weźmie udział w obchodach 75-lecia wyzwolenia Flandrii przez I Polską Dywizję Pancerną Generała Stanisława Maczka, które odbędą się w dniu 29 września br. na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Lommel.

W programie prasowym odnajdujemy m.in.:

28 września 2019 roku (sobota) / Bruksela
Godz. 18.00 - Spotkanie Prezydenta RP i Małżonki z przedstawicielami Polonii połączone z ceremonią wręczenia odznaczeń państwowych oraz okolicznościowe wystąpienie Prezydenta RP.

29 września 2019 roku (niedziela) / Lommel
Godz. 14.45 - Udział Prezydenta RP Andrzeja Dudy z Małżonką i Jego Królewskiej Mości Filipa Króla Belgów w oficjalnych uroczystościach upamiętniających 75-lecie wyzwolenia Flandrii przez I Polską Dywizję Pancerną Generała Stanisława Maczka oraz okolicznościowe wystąpienia Prezydenta RP i JKM Króla Belgów (fot. Kancelaria Prezydenta RP, za: http://wiadomosci.wp.pl/).

Polski Cmentarz Wojskowy w Lommel / Złożenie przez Prezydenta RP i JKM Króla Belgów wieńców przed tablicą upamiętniającą polskich żołnierzy spoczywających na Polskim Cmentarzu Wojskowym w Lommel.

alicjarostockaAlicja Rostocka

Podczas naszego pobytu w Belgii - na zaproszenie poseł do Parlamentu Europejskiego, p. Beaty Gosiewskiej - mieszkaliśmy 30 km od Liege, w miejscowości Comblain-La-Tour w domu Polskiej Macierzy Szkolnej w Belgii (to organizacja społeczna działająca od 1952 roku).

comblainlatourOrganizacja ta kupiła w 1956 roku opuszczony hotel w Comblain-la-Tour w Ardenach z przylegającym doń pięknym parkiem tuż przy samej rzece Ourthe. Obecnie nazywa się wakacyjnym Centrum Millenium i jest efektem wieloletniej bezinteresownej pracy społecznej działaczy polonijnych w Belgii. Są tu organizowane imprezy okolicznościowe, wypoczynek dla dzieci i młodzieży z Belgii, Holandii, Niemiec i Luksemburga. Polacy rzadko tu zaglądają ale oczywiście gospodarze serdecznie zapraszaja. Myślę, że to wspaniałe miejsce na zorganizowanie np. zlotu europejskiego klubów Gazety Polskiej. Jest tu 100 miejsc noclegowych, duża sala bankietowa, wiata ze sceną i barem na 200 osób, piękny 1,5 hektarowy park, łatwy dojazd (200 metrów od stacji kolejowej i przystępne ceny), no... jak dla kogo 😉 Naprawdę warto tam pojechać.

Zapraszam do obejrzenia zdjęć z tego uroczego miejsca:
https://picasaweb.google.com/103511753291993799832/20Pazdziernika2014

miroslawborutaMirosław Boruta

W czasie tegorocznej kampanii wyborczej do Parlamentu Europejskiego gościliśmy w Krakowie - w tym w Krakowskim Klubie Gazety Polskiej im. Janusza Kurtyki oraz podczas Konwencji Wyborczej naszego okręgu (obejmującego Małopolskę i Świętokrzyskie) ówczesną p. senator Beatę Gosiewską. Relacje z tych spotkań zamieściliśmy także na stronach Krakowa Niezależnego:
https://www.krakowniezalezny.pl/senator-beata-gosiewska-w-krakowskim-klubie-gazety-polskiej
https://www.krakowniezalezny.pl/premier-jaroslaw-kaczynski-w-krakowie-polska-musi-pozostac-wyspa-wolnosci

krakowianiewbrukseliA dzisiaj - w połowie października - część z osób tak aktywnie wspierających wówczas p. Senator, a obecnie p. Poseł do Parlamentu Europejskiej miała okazję gościć na Jej zaproszenie w... Brukseli.

Przypomnijmy, że do parlamentarnej grupy ECR - Europejskich Konserwatystów i Reformatorów należą politycy wybrani z listy Prawa i Sprawiedliwości, pp.: Ryszard Czarnecki, Andrzej Duda, Anna Fotyga, Beata Gosiewska, Marek Gróbarczyk, Dawid Jackiewicz, Marek Jurek (Prawica Rzeczypospolitej), Karol Karski, Zdzisław Krasnodębski, Zbigniew Kuźmiuk, Ryszard Legutko, Stanisław Ożóg, Bolesław Piecha, Mirosław Piotrowski (niezależny), Tomasz Poręba, Kazimierz Michał Ujazdowski, Jadwiga Wiśniewska, Janusz Wojciechowski i Kosma Złotowski. Jeszcze jednym Polakiem w tej grupie jest p. Waldemar Tomaszewski, przewodniczący Akcji Wyborczej Polaków na Litwie.

Zapraszamy Państwa do obejrzenia fotoreportażu, autorstwa p. Alicji Rostockiej. Na zdjęciach - prócz Klubowiczów - rozpoznają Państwo także innych naszych europosłów, pp. Annę Fotygę, Ryszarda Czarneckiego, Andrzeja Dudę i Zdzisława Krasnodębskiego:
https://picasaweb.google.com/103511753291993799832/19Pazdziernika2014

alicjarostockaAlicja Rostocka

W ramach naszej wyprawy do Brukseli na zaproszenie p. poseł Beaty Gosiewskiej - oprócz zwiedzania budynków Parlamentu Europejskiego i spotkań poświęconych temu gremium - mieliśmy także miłą okazję, aby wyjechać na chwilę nad Morze Północne.

Zapraszam Państwa do obejrzenia fotoreportażu z plaży i morza...
https://picasaweb.google.com/103511753291993799832/19Pazdziernika2014ar1

barbarahenkeBarbara Henke

Od kilku dni w Belgii trwa dyskusja pomiędzy partiami, jak i ankieta publiczna na temat nowego projektu prawa, a mianowicie rozszerzenia eutanazji na życzenie, która dla pełnoletnich legalna jest od 2002 roku, także na małoletnich. Zgoda, a raczej orzeknięcie eutanazji miałoby być domeną psychologa dziecięcego, bez dolnej granicy wiekowej. Prawo miałoby dopuszczać odmowę zabicia dziecka przez pojedynczego lekarza (clause de conscience – klauzula sumienia), jednakże nie przez szpital – ten ostatni miałby obowiązek dokonania tego czynu.

Propozycja ta wysunięta została przez, mającą większość w Belgii, Partię Socjalistyczną (PS), wspierana jest przez Ruch Reformatorski (MR) i przez Zielonych (Ecolo) ze strony Walonii i propagowana jest także we Flandrii przez odpowiadające im partie flamandzkie. Jednakże w tym wypadku, co nie zdarza się w Belgii zbyt często, projekt ten spotkał się z ostrą opozycją partii chadeckich – zarówno walońskiej, jak i flamandzkiej. Także Kościół Katolicki zabrał głos, szczególnie w ankiecie publicznej, zatem w licznych debatach i wywiadach.

eutanazjanieletnichNiestety, głosy sprzeciwu tłumione są przez świetnie przygotowane argumenty zwolenników eutanazji, a w debatach telewizyjnych trudno nie zauważyć stronniczości prowadzących (fot. lalibre.be). Przejawia się ona nie tylko nieproporcjonalnie małą ilością czasu dawaną przeciwnikom eutanazji w stosunku do ilości czasu oferowanej jej zwolennikom, lecz także ich bezpośrednimi komentarzami, co nie powinno mieć miejsca w demokratycznej debacie. W codziennych rozmowach z ludźmi jest to temat nie cieszący się zbytnim zainteresowaniem, marginalny lub praktycznie nieistniejący.

barbarahenkeBarbara Henke

W środę, 24 kwietnia, w jednej z sal konferencyjnych Brukselskiego Uniwersytetu, l'Université Libre de Bruxelles (ULB), miejsce miała debata na temat: „Bluźnierstwo: obraza, czy wolność słowa?” (fr. „Blasphème: offense ou liberté d'expression?”), której przewodniczył prymas Belgii, arcybiskup André-Joseph Léonard.

obliczanienawisci1Konferencję tę przerwało, jak informuje portal informacyjny „20 Minutes Online”, wtargnięcie kilku „aktywistek” feministycznej organizacji Femen (il. za: 20min.ch).

Były one półnagie, na piersiach wypisane miały hasła w rodzaju: „Moje ciało, moje zasady”. Polewały arcybiskupa wodą z małych butelek w kształcie figurek Matki Bożej, wołając: „Léonard, mamy  Ciebie dość!”!

obliczanienawisci2Incydent ten trwał około minuty, kobiety zostały wydalone z sali przez ochronę uniwersytetu. Prymas nie reagował na atak feministek. Pozostawał spokojnie w pozycji modlitewnej.

Znany jest on z konserwatywnej, czyli normalnej, zgodnej z nauką kościoła, postawy względem kwestii aborcji, eutanazji i praw par homoseksualnych, co jest mocno krytykowane przez silne belgijskie lobby homoseksualne, a także media publiczne.

obliczanienawisci3Ta sytuacja wyraźnie pokazuje jak „wolna” jest przestrzeń Unii Europejskiej, szczycącej się wolnością poglądów, wyznania, słowa. Coraz bardziej w przestrzeni publicznej, nawet w szkołach, widoczna jest dyktatura tzw. „liberalizmu”, pod przykrywką tolerancji i wolności.

W tej sytuacji od razu nasuwają się słowa Jana Pawła II, przemawiającego w Parlamencie Rzeczypospolitej Polskiej podczas pielgrzymki do Ojczyzny w 1999 roku: „Historia uczy, że demokracja bez wartości łatwo się przemienia w jawny lub zakamuflowany totalitaryzm”.

barbarahenkeBarbara Henke

Poniższa karykatura to jedna z wielu, które przyciągnęły moją uwagę w ostatnim czasie. Codziennie, w belgijskim dzienniku „Soir”, pojawia się „Karykatura dnia”. Ta, przedstawiająca lidera niderlandzkiej partii narodowej - Nowego Sojuszu Flamandzkiego (N-VA), Barta de Wevera, choć wydaje się zwyczajnie złośliwa, ma o wiele ważniejsze znaczenie. Przedstawia bowiem skryte „nadzieje” Walonów (Belgów z francuskojęzycznego regionu Belgii – Walonii) dotyczące belgijskich wyborów federalnych, które odbędą się w 2014 roku.

belgia2014aDlaczego de Wever nie jest zbyt popularny w Walonii? Bowiem program jego partii zakłada działania, które można nazwać separatystycznymi, jak stopniowe usamodzielnianie się  Flandrii od dużo słabszej gospodarczo Walonii, czego efektem miałoby być odłączenie się Flandrii od Walonii i utworzenie autonomicznego państwa.

Dlatego też Walonowie boją się jego wygranej w  przyszłorocznych wyborach federalnych, szczególnie, że belgijskie ubezpieczenie społeczne jest wspólne dla obu części Belgii. Według statystyk, Walonia korzysta z niego dużo bardziej, niż Flandria. Związane jest to z historią Walonii, która była przede wszystkim obszarem kopalni węgla, dlatego też choroby i dolegliwości na tym terenie są dużo poważniejsze i kosztowniejsze, niż we Flandrii. Separacja pogrążyłaby Walonię zarówno na poziomie ekonomicznym jak i społecznym.

Jednakże N–VA idzie jeszcze dalej. W dobie kryzysu zaczynają się pojawiać z ich strony postulaty wyjścia ze strefy Schengen, a nawet z Unii Europejskiej. Dlatego też, de Wever często porównywany jest przez politologów do francuskiej polityk Marie Le Pen.

belgia2014bGdyby jednak proces oddzielenia miał miejsce, moglibyśmy być świadkami niezwykle ciekawej sytuacji w Europie. Według ekspertów, Bruksela najprawdopodobniej zostałaby miastem niezależnym, tak jak w tym momencie, szczególnie, że jest ona raczej frankofońska. Jednakże miasto to jest ze wszystkich stron otoczone Flandrią. Gdyby więc Flandria odłączyła się od Unii Europejskiej, aby znaleźć się w stolicy unijnej, trzeba by było, paradoksalnie, przejechać przez kraj, który nie należałby ani do Strefy Schengen, ani do Unii Europejskiej. Jak inaczej wyglądałaby wówczas mapa Unii Europejskiej 😉

barbarahenkeBarbara Henke

26 marca 2013 roku w gmachu Parlamentu Europejskiego odbył się pokaz „Anatomii Upadku” – „Anatomy of a Fall”, w którym miałam zaszczyt uczestniczyć. Było to bez wątpliwości wydarzenie wyjątkowe i znaczące.

Początek projekcji przewidziany był na godz. 18:30, jednakże już od godz. 18:00 przy wejściu do PE zebrało się wielu ludzi. Wokół dało się słyszeć język polski, a także angielski i francuski, nierzadko także z rozpoznawalnym, polskim akcentem. Było to coś niezwykłego, znajdować się wśród swoich, rodaków w sercu obcego kraju.

20130326au1Każdy z uczestników otrzymał przy wejściu specjalny identyfikator z oryginalnym numerem, który to pozwalał na przejście do części kontrolnej. Każdy został skrupulatnie sprawdzony, za pomocą skanerów i bramek. Następnie w grupach udaliśmy się do sali konferencyjnej, przygotowanej na projekcję filmu oraz dyskusję.

Sala była dobrze wyposażona, a organizatorzy przewidzieli tłumaczenie symultaniczne polsko-angielskie i angielsko-polskie. Wśród organizatorów należy wymienić oczywiście p. Anitę Gargas, a także p. Rafała Dzięciołowskiego oraz polskich europosłów: prof. Ryszarda Legutkę i Ryszarda Czarneckiego.

Spotkanie otworzył prof. Ryszard Legutko, wygłaszając krótkie wprowadzenie po angielsku, traktujące o okolicznościach katastrofy, śledztwa i przygotowywania filmu oraz pokazu. Następnie głos zabrała p. Anita Gargas, która przedstawiła cel spotkania – zwrócenie uwagi międzynarodowej opinii publicznej, po raz drugi (w 2011 roku odbyła się w Brukseli projekcja filmu „10.04.10”), na kwestię Tragedii Smoleńskiej.

20130326au3Wśród zgromadzonych byli także parlamentarzyści  oraz dyplomaci zagraniczni, w tym przedstawiciel dyplomacji rosyjskiej, a także brytyjski polityk, szef Europejskich Konserwatystów i Reformatorów, europoseł Martin Callanan. Wygłosił on także krótkie oświadczenie, w którym podkreślił wagę polityczną katastrofy. Jednakże, po kilku pierwszych minutach filmu i zdjęciach, z niewyjaśnionych powodów opuścił salę.

Podczas projekcji dokumentu, widać i słychać było reakcje, jakie wywarł on na uczestnikach. Po filmie rozpoczęła się ożywiona dyskusja. Pytania padały najczęściej od Polaków, przybyłych specjalnie na pokaz z Niemiec, Francji i tych, mieszkających w samej Belgii. Pytano o możliwości reagowania i działania, szczególnie ze strony polskich stowarzyszeń, a także na kwestie bezpieczeństwa świadków rosyjskich i samej p. Anity Gargas.

Oświadczyła ona, że rzeczywiście świadkowie, którzy wypowiadali się w jej filmach, mieli niespodziewane odwiedziny funkcjonariuszy rosyjskich. Wspomniała także o nowym filmie, który jest obecnie przygotowywany, w którym pojawią się nowe wątki, związane ze śledztwem, a także nowi świadkowie.

Prof. Ryszard Legutko uwypuklił ogrom patologii politycznych związanych ze śledztwem i podkreślił, że obowiązkiem każdego jest przypominanie prawdy, ponieważ waga tej sprawy  wyraźnie tego wymaga.

Z kolei p. Rafał Dzięciołowski, ukazał, że pomimo propagandy, 65% Polaków odpowiada, że NIE WIE co zdarzyła się w Smoleńsku. Poruszył on także kwestię wiarygodności Państwa Polskiego jako członka Unii Europejskiej, która została utracona poprzez sposób prowadzenia śledztwa i ogromne zaniedbania. Stąd też, podkreślił, nieodzowna potrzeba zainteresowania się tą kwestią przez Unię Europejską.

anatomiaupadkuNiezwykle wzruszająca była przemowa p. Ewy Kochanowskiej, która podziękowała p. Anicie Gargas za jej działania i nazwał filmy, które zostały przez nią zrobione, „kamieniami milowymi” na drodze do odkrycia prawdy. Ujawniła także fakt, który nie był wcześniej znany, jakim było niedawne przekazanie z prokuratury rosyjskiej, na ręce prokuratora Andrzeja Seremeta oficjalnych przeprosin dla Rodzin Smoleńskich za problemy, jakie miały miejsce podczas śledztwa. Niestety, jak stwierdziła, nie było oficjalnego przekazania tych przeprosin przez prokuratora Seremeta na ręce Rodzin.

Po zakończeniu przemówienia p. Ewy Kochanowskiej jeden z uczestników debaty, Polak mieszkający w Niemczech, trafnie zauważył, że właśnie wówczas „nagle znikły” wszystkie kamery (wcześniej obecnych było kilka stacji telewizyjnych, w tym TVP i Polsat News), dosłownie stwierdził, że jest to „dziwne”, skrytykował także brak dużej ilości europarlamentarzystów. Faktycznie, połowa miejsc zarezerwowanych w pierwszym rzędzie, była pusta.

Mimo to, spotkanie uważać można za sukces. Obecnych było około 100 osób, w tym wielu Polaków, mieszkających na stałe za granicą, którzy nie zawsze mają dostęp do innych, niż „głównonurtowe” informacje.

Niektórzy twierdzą, że takie spotkania nic nie zmieniają, jednak, tak jak powiedział p. Rafał Dzięciołowski, należy ciągle przypominać. Nie tylko, aby upamiętnić wybitnych Polaków, którzy stracili w tej katastrofie życie, będąc w służbie Rzeczpospolitej, ale także dlatego, że jak mówił Owidiusz gutta cavat lapidem non vi, sed saepe cadendokropla drąży skałę nie siłą, lecz ciągłym padaniem.

Miejmy nadzieję, że takie właśnie krople przebiją skałę propagandy i sprawią, że prawda ujrzy światło dzienne.

I jeszcze fotoreportaż sprzed rozpoczęcia konferencji:
https://picasaweb.google.com/103511753291993799832/26Marca2013bh

barbarahenkeBarbara Henke

Niedawno, podczas lekcji religii, omawiając kwestię nierówności społecznych, katechetka poruszyła temat „Nauki społecznej Kościoła Katolickiego”. W dokumentach opracowywanych podczas lekcji, pojawiły się oczywiście wyciągi z bulli papieskich, prezentujące stanowiska poszczególnych papieży względem nierówności społecznych i polityki socjalnej.

Jednym z nich był wyciąg z bulli autorstwa Jana Pawła II. Dyskusję na temat jego osoby zaczęli uczniowie, gdyż nawet w Belgii uważany jest za kogoś pozytywnego. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, nauczycielka oznajmiła, że „był to papież, który zacofał kościół, po tak wspaniałym wydarzeniu jakim był Sobór Watykański II, ponieważ nie zezwalał na stosowanie prezerwatyw”. Nie tylko ja byłam zszokowana takim oświadczeniem, mój przyjaciel – katolik – próbował dyskutować z katechetką, prezentując powody, dla których kościół zakazuje antykoncepcji, lecz nie chciała ona jego słów usłyszeć, ni skomentować.

Nie jest to jednakże odosobniony przypadek. Podczas konklawe, w wieczornych wiadomościach telewizyjnych, pojawił się reportaż zatytułowany: „Papieże XX i XXI wieku”. Sporo mówiono o tych przedwojennych, a o bł. Janie Pawle II powiedziano jedynie tyle, że po raz pierwszy za jego pontyfikatu pokazano publicznie apartamenty papieskie oraz że był on „papieżem – gwiazdą”. Ani słowa o jego ogromnej roli politycznej i wpływie na obecny kształt Europy.

janpaweliiencyklikaNa szczęście nie wszyscy nauczyciele tejże belgijskiej, notabene katolickiej szkoły średniej mają takie samo spojrzenie na bł. Jana Pawła II. Historyk wyraził zdumienie po usłyszeniu relacji z lekcji religii, według niego nieoceniony był wpływ papieża Polaka na historię Europy – bez niego Mur Berliński być może do dziś dzieliłby Europę.

Także pojawianie się reportażu, ukazującego pontyfikaty papieży ostatniego stulecia, świadczy o tym, że nawet w ateistycznie się prezentującej Belgii, kwestie religijne i wartości katolickie znajdują swe miejsce w przestrzeni publicznej, na co najlepszym przykładem jest poświęcenie im 10 minut, cieszącego się największą oglądalnością, czasu antenowego.

barbarahenkeBarbara Henke

Zabić jest łatwiej, niż pomóc”

Pod wpływem ostatniego artykułu p. Tomasza Terlikowskiego pt. „Aborcja zabija kobiety” oraz dyskusji z moimi belgijskimi znajomymi na temat  aborcji i adopcji wg ich prawa, zaczęłam szukać informacji na ten temat. Wiedziałam, że aborcja jest aktem powszechnym, jednakże nie zdawałam sobie sprawy jakie przybiera ona rozmiary. Już pierwsze statystyki były dla mnie szokujące. Obecnie w Belgii ok. 1 na 100 kobiet dokonuje aborcji. Większość z nich pomiędzy 20, a 24 rokiem życia.

Dlaczego postanowiłam porównać dostępność aborcji z możliwością adopcji? Skłoniła mnie do tego wypowiedź mojej znajomej: „Prościej jest adoptować dziecko z Afryki, niż belgijskiego noworodka”. I taka właśnie jest rzeczywistość.

Aby adoptować dziecko pochodzenia belgijskiego, należy poświęcić na wszelkie procedury z tym związane co najmniej (zgodnie z belgijskim prawem) 7 miesięcy i 15 dni. W tym czasie należy przejść 3 etapy. Pierwszy z nich to „Przygotowanie”. Jest to rodzaj szkolenia dla potencjalnej rodziny zastępczej. Koszt wzięcia udziału w tym szkoleniu to między 375 a 500 euro. Następnie „faza sądownicza” to ok. 50 euro. Kluczowym momentem jest kontakt z organizację zajmującą się adopcją, do której należy wpłacić ok. 2.500 euro, na pokrycie kosztów procedury adopcyjnej.  W sumie należy więc zapłacić za same formalności prawne ok.  3.050 euro. Jak się to ma do zabiegu aborcji?

Zacząć należy od tego, że aborcja w Belgii jest legalna od 1990 roku. Nie ma dolnej granicy wiekowej dla dziewczyny/kobiety, która chce się jej poddać. Młodociana osoba musi jednak mieć opiekuna – ale nie musi być to rodzic, ani nawet członek rodziny, jedynie osoba pełnoletnia. Okres pomiędzy pierwszą konsultacją, a operacją musi zawierać najmniej 6 dni. Natomiast pełny koszt operacji wynosi ok. 365 euro, z czego przeciętny Belg zapłaci 3 euro – resztę pokrywa powszechne ubezpieczenie społeczne.

Oto jak prezentuje się w statystykach ważna część polityki socjalnej Belgii, z której to polityki jej mieszkańcy są tak dumni. W sercu Europy, która uważa się za strażnika humanitaryzmu, wolności i Praw Człowieka na świecie, łatwiej jest zabić, niż pomóc i to tym najmniejszym, którzy najbardziej tej pomocy potrzebują.

barbarahenkeBarbara Henke

Mieszkając w Belgii od niespełna 5 miesięcy, rozmawiając z ludźmi, oglądając wieczorne wiadomości, wciąż nie mogę się nadziwić jak uderzający jest brak wiedzy o tzw. „krajach wschodu” (czyt. wszystkie kraje na wschód od Niemiec), wśród „ludzi zachodu”. O Polsce, oprócz reklamy pobytu w Zakopanem, nie słyszałam NIC w mediach belgijskich. Tak samo przedstawia się sytuacja naszych sąsiadów, a o Rosji mówi się jedynie poruszając temat Gerarda Depardieu, który został „uhonorowany” rosyjskim obywatelstwem.

Niejednokrotnie rozmawiając z moimi belgijskimi przyjaciółmi o Polsce, o naszej historii i teraźniejszości, wzbudzam zaskoczenie i pytania: „Naprawdę?”, „Dlaczego?”, „Czemu my nic o tym nie wiemy?”. Zaczęłam się nad tym zastanawiać: Być może powodem tego jest faktyczny brak źródeł dla mediów zagranicznych? Byś może uważają, że ludzi nic to nie obchodzi? Być może specjalnie izolują ich od tych informacji?

Zadając sobie te i inne pytania, podczas jednej z rozmów zapytałam mojej znajomej, którą uważam za osobę inteligentną, wykształconą i doświadczoną (46 lat) co ona o tym sądzi. Odpowiedziała mi, że dla nich, Belgów, Europa otwiera się raczej w stronę Francji, Hiszpanii, Portugalii. Jej zdaniem jest to pewnego rodzaju relikt Muru Berlińskiego*, w cieniu którego ona i jej rówieśnicy, urodzeni w latach 60/70, dorastali.

murberlinskiNie mając kontaktu i informacji o krajach „za murem”, właściwie nie wiedzieli o nich nic więcej oprócz tego, czego nauczyli się podczas lekcji historii, i tak też kraje te pozostają w ich świadomości także i dziś. Cytując dokładnie jej słowa: „Być może Mur Berliński upadł fizycznie, ale tak naprawdę wciąż istnieje w naszej świadomości…” (fot. Mur berliński w okolicy Bethaniendamm (1986), za: Wikipedia).

Co więcej, nowe pokolenie również wychowywane jest w tym przekonaniu. O Polsce wiedzą niewiele. W ich mniemaniu jest to kraj Auschwitz i Kopalni Soli w Wieliczce.

Jak więc zmieniać ten jakże nieprawdziwy obraz naszej Ojczyzny? Myślę, że wymiany międzynarodowe, takie w jakiej w tym momencie uczestniczę, mogą otworzyć oczy „zwykłym” obywatelom. Jednak to nie wystarczy. Uważam, że jest to pole do aktywnego działania dla polskiej dyplomacji, jednakże przy obecnych rządach raczej nie można na to liczyć.

Zostaje jednak wiara, że w przyszłości nowemu pokoleniu powiedzie się wziąć sprawy w swoje ręce i kształtować (a raczej budować) prawdziwy obraz Polski i jej przebogatej kultury za granicą.

*(Za Wikipedią): Mur berliński (niem. Berliner Mauer) – system umocnień długości ok. 156 km (betonowy mur, okopy, zapory drutowe, miny). Zwany był również eufemistycznie w języku propagandy NRD – antyfaszystowskim wałem ochronnym (antifaschistischer Schutzwall), od 13 sierpnia 1961 do 9 listopada 1989 oddzielał Berlin Zachodni od Berlina Wschodniego. Był on jednym z najbardziej znanych symboli zimnej wojny i podziału Niemiec. Podczas prób przedostania się przez strzeżone urządzenia graniczne do Berlina Zachodniego wielu ludzi zostało zabitych. Dokładna liczba ofiar jest sporna i niepewna, różne źródła podają od 86 do 238 śmiertelnych przypadków.

barbarahenkeBarbara Henke

To już ponad trzy miesiąca, jak jestem w Belgii. Ucząc się w belgijskiej szkole historii czy etyki oraz rozmawiając z ludźmi na tematu kulturalno-polityczne, nie mogę wyzbyć się wrażenia, że większość moich rozmówców, szczególnie ludzi młodych, została poddana „unifikacji” sposobu myślenia i poglądów politycznych. Natomiast słowem które wzbudza strach jest słowo „prawica”.

bartdeweverZastanawiające jest, że to słowo powiązane jest ściśle ze słowem „skrajna” i właściwie oba te słowa występują nierozłącznie. Przykładem tego może być lekcja historii, podczas której nauczyciel, mówiąc o Hitlerze, bezpośrednio przyrównuje do niego głowę prawicowej partii, Nowego Sojuszu Flamandzkiego, Barta de Wevera (fot. she.be), którego poglądy są rzeczywiście nieco „nacjonalistyczne”, ale porównanie go do Hitlera, jest co najmniej nadużyciem. Zaskakuje mnie szczególnie automatyzm, w jakim następuje połączenie słów prawica i radykalizm/ksenofobia/nacjonalizm/rasizm. Mając poglądy prawicowe jest się momentalnie uznawanym za ekstremistę i wykluczanym z dyskusji.

Pozwoliłam sobie odnieść to zjawisko do popularnych w erze globalizacji restauracji typu „Fast Food” i ich wszechobecnym produktem: hot-dogiem. Te dwa słowa, z których składa się nazwa produktu, będąc osobno, nie mają ze sobą nic wspólnego – oczywiście dla osób, znających język angielski.  Jednak osoba, nie znająca tego języka może, jedynie słysząc słowo „hot” lub „dog” utożsamić je automatycznie z nazwą potrawy, co nadaje tym dwóm słowom zupełnie inne znaczenie.

Myślę, że podobny mechanizm ma miejsce wśród ludzi zachodu. Szkoła nie zapewnia im właściwie wiedzy o świecie polityki i cechach, wyróżniających odrębne nurty polityczne, a jeśli nawet taki materiał występuje, to uczą się go dla tzw. trzech „z” (zakuć, zdać, zapomnieć); nie wykorzystują tej wiedzy w życiu codziennym. Więc tak jak z hot-dogiem, powtarzają to, co słyszą w szkole, w mediach, u znajomych – zło to ekstremiści, nacjonaliści i rasiści (wszyscy oczywiście w jednym worku), a skoro ekstremiści to prawica.

barbarahenkeBarbara Henke

... czyli historia powszechna po belgijsku

Powszechnie wiadomo, że nikt nie jest idealny i każdy ma prawo do pomyłek – „nawet” nauczyciel w szkole, czy wykładowca na uczelni. Zresztą, któż  nie zna słynnych „żartów zeszytów szkolnych”, wypełniających Internet, kalendarze itp. Osobiście wręcz lubuję się w tego typu żartach, sądziłam więc, że nic nie jest w stanie mnie rozśmieszyć, czy zbulwersować. Jednak myliłam się. Bowiem to, co usłyszałam w belgijskiej szkole podczas lekcji historii, przebija wszystko.

Przez ostatnie dwa dni lekcje prowadziła stażystka – studentka ostatniego roku Wydziału Historii, jednego z belgijskich uniwersytetów. Tematem lekcji był „stalinizm”. Słuchałam dość uważnie, chciałam bowiem wiedzieć, jak widzą Stalina „Ludzie Zachodu”. Od początku lekcji prelegentka była nieco zdenerwowana, mówiła zbyt szybko ale mimo to dość klarownie i ciekawie.

paktribbentropmolotowJednak pod koniec lekcji, podczas omawiania „Głównych konsekwencji reżimu stalinowskiego”, stażystka powiedziała: „W 1939 roku Stalin, chcąc zabezpieczyć się przed atakiem ze strony Hitlera doprowadził do podpisania Paktu Brest–Litovsk, dzięki temu Hitler zaatakował jako pierwszą Francję, co było początkiem II Wojny Światowej”. Myślałam, że się przesłyszałam, więc spytałam prelegentkę: „Przepraszam, a Pakt Ribbentrop–Mołotow i atak na Polskę we wrześniu 1939 roku?” (fot. Podpisanie paktu: Mołotow, za nim Ribbentrop i Stalin, za: Wikipedia). Na to zmieszana i skonfundowana stażystka odpowiedziała: „Być może, ale nie wiem.”

Zaskoczyła mnie nie tylko odpowiedź ale także brak reakcji ze strony nauczyciela historii, który obserwował sposób prowadzenia lekcji przez stażystkę. Być może spowodowane to było dzwonkiem, zapowiadającym koniec lekcji, jednak taki błąd na lekcji historii???

Zapytałam więc moich kolegów z klasy, jakie jest ich zdanie na temat tego, co powiedziała stażystka. O dziwo, większość z nich „wyłapała” tę  bzdurę z jej wypowiedzi oraz zauważyła jej brak kompetencji. Okoliczność ta wywołała również burzliwą dyskusję, w której udział wzięli także niektórzy nauczyciele.

Być może błąd tej wynikł jedynie za zdenerwowania stażystki, nie z braku wiedzy, jednak stanowisko uczniów w obliczu tego zdarzenia daje nadzieję na to, że młodzi w Belgii, tak jak wszędzie na świecie, będą mieli odwagę, a przede wszystkim ochotę, by dążyć ku prawdzie w każdej sytuacji i kreować w ten sposób otaczające ich społeczeństwo.

barbarahenkeBarbara Henke

Rzecz o obchodach 11 Listopada w Belgii

Dla nas, Polaków, dzień 11 listopada to święto szczególne. Prawdę powiedziawszy, nie zdawałam sobie sprawy, że jest to także wyróżniający się dzień w Belgii. Jest on ustawowo wolny od pracy i obchodzony pod nazwą Dnia Żołnierza lub Święta Wyzwolenia (oficjalne zakończenie I Wojny Światowej).

Jako, że dzień ten wypadł w tym roku w niedzielę, chciałabym krótko opowiedzieć jak obchodzony jest on w koście. Podobnie jak w Polsce suma jest Mszą Świętą, odprawianą w intencji Ojczyzny. Zapraszani są na nią miejscowi Kombatanci.

11listopadawbelgiiUwagę z pewnością przykuwały 2 flagi – belgijska i francuska (zdjęcie obok), umieszczone na przeciwległych bokach prezbiterium. Na koniec tej Eucharystii odśpiewany, a raczej „odstany i odsłuchany”, został hymn Belgii. Bowiem, niestety, przeciętny Belg nie zna słów swojego własnego hymnu państwowego, jedynie melodię.

Także podczas innych Mszy Świętych, pod koniec, odmawiana jest krótka modlitwa za Ojczyznę i pokój na świecie.

Zadziwiło mnie to, jak rzeczywista jest powszechność Kościoła Katolickiego. Nawet w kraju typowo laickim, nierzadko odwracającym się od wiary,  multikulturowym, nie mającym zakorzenionych w historii współpracy Państwa z Kościołem oraz jedności narodowej, takich jakie ma Polska, mimo wszystko Kościół otacza je swoją modlitewną opieką. Jest to naprawdę piękne i daje nadzieję na przyszłość.

barbarahenkeBarbara Henke

Zdjęcia: Mirosław Boruta

Czy Belgia słusznie jest centrum Unii Europejskiej? Czy jest przykładem braterstwa i zgodności, integracji, konsolidacji w imię wspólnych, obopólnych korzyści gospodarczych i kulturowych? Czy rzeczywiście jest ona „sercem” Europy? Geograficznie rzecz ujmując, owszem. Jednak politycznie i ideologicznie, bynajmniej. Jest to państwo, którego rozwarstwienie kulturowe sięga samych jego początków i czyni je prawdopodobnie jednym z najmniej zintegrowanych wewnętrznie państw w Europie.

Belgia jest państwem bardzo młodym. Za datę jego powstania przyjmuje się rok 1830 i nie bez powodu kojarzy się ona Polakom z Powstaniem Listopadowym, bowiem Belgia jest kolejnym przykładem państwa, które niejako zawdzięcza swój byt Polsce. Należy cofnąć się wstecz do postanowień Kongresu Wiedeńskiego (1814-1815), a konkretnie do zasady legitymizmu – powrót do dynastii panujących w Europie przed Rewolucją Francuską i ustanowienie nienaruszalności ich władzy, jako tej która dana im jest od Boga.

SZasada ta, jak również zasady restauracji i równowagi sił, miały zapewnić Europie „ład i porządek”, nad którymi pieczę miało sprawować tzw. Święte Przymierze. Była to konfederacja państw europejskich, których władcy mieli za zadanie czuwać nad „porządkiem i ładem w Europie” i w razie działań narodowo-wyzwoleńczych w jednym z państw członkowskich, wspomóc militarnie władcę zagrożonego „nieładem” państwa w ugaszeniu rewolucji. Zapewne nikogo nie zdziwi fakt, że w tej organizacji prym wiodły: Austria, Rosja i Prusy, a sam akt ustanawiający Święte Przymierze podpisano z inicjatywy cara Rosji, Aleksandra I.

Tereny dzisiejszej Belgii, na mocy Kongresu Wiedeńskiego, wchodziły w skład Królestwa Niderlandów (połączenie terenów dzisiejszej Belgii i Holandii). Wcześniej tereny te należały kolejno do Państwa Franków, Francji i Niemiec, Burgundii, Austrii, Hiszpanii, Austrii i Francji. Były to więc tereny bardzo zróżnicowane kulturowo, jednak ludność posługiwała się w większości językiem francuskim i niemieckim. Już podczas panowania  Hiszpanów – Habsburgów – na tych ziemiach zaczęła się kształtować w Belgach pewnego rodzaju świadomość narodowa, spowodowana najprawdopodobniej surowymi rządami tejże dynastii – nastąpiła konsolidacja przeciwko „wspólnemu wrogowi”(objawem tego był tzw. „Przewrót Brabancki”).

SZatem, gdy po Kongresie Wiedeńskim utworzono Królestwo Niderlandów, Belgowie zaoponowali, co zaowocowało w sierpniu 1830 roku rewolucją belgijską. W historii Europy wpisuje się ona w próby zachwiania porządku pokongresowego, tak samo jak powstanie listopadowe w Polsce. Był to również alarm dla Świętego Przymierza – obalono w Belgii króla Królestwa Niderlandów. Jednak żadne z państw, poza carem Rosji, nie zamierzało reagować. Car zbierał armię, chcąc przywrócić stary porządek w Belgii, jednak wtedy to właśnie w listopadzie 1830 roku wybuchło w Polsce powstanie listopadowe, co zmusiło go do „uporządkowania spraw” w jego najbliższym otoczeniu.

Tak więc to w przedziwny sposób toczą się losy Europy, kto wie co stałoby się gdyby powstanie w Polsce wybuchło pół roku później? Jednak „gdybanie” nie ma sensu. Tak jak już wcześniej wspominałam, istotne jest obecnie aby dawać świadectwo i przypominać, przypominać, że Polska jest ważna zarówno w przeszłości, jak i teraz.

Belgia, od początku była państwem, zamieszkiwanym przez różne nacje, które to połączyły się pod jednym sztandarem naprzeciw ciemiężcom i tyranom. Jednak w momencie, kiedy nie było już przeciw komu walczyć i trzeba było stworzyć struktury państwowe, pomiędzy nimi poczęły się tarcia. Nie były jednak one tak silne jak w czasach późniejszych. Belgia zbudowała swoją państwowość w duchu demokracji, jako monarchia konstytucyjna; językiem urzędowym, obowiązującym w całym kraju, był język francuski.

SDo silnych podziałów pomiędzy terenami północnymi (Flandrią) oraz południowymi (Walonią), zaczęło dochodzić w XX w., na początku głównie na płaszczyźnie językowej i kulturowej, następnie także na płaszczyźnie gospodarczej – szczególnie po kryzysie gospodarczym w Walonii, w latach 60. Efektem tego w roku 1963 nastąpił formalny podział Belgii na 3 regiony: północną Flandrię, południową Walonię oraz Region Stołeczny Brukseli. Reforma ta, katalizowana była przez Flamandów, którzy chcieli niejako odciąć się ekonomicznie od pogrążonej w kryzysie Walonii.

Państwo podzielone jest więc nie tylko językowo ale również gospodarczo. Podczas gdy Walonia jest terenem kopalnianym i rolniczym, Flandria jest mocno zurbanizowana i oczywiście „wizytówką” tego regionu jest 2. w Europie, a 4. w świecie port w Antwerpii, która jest także największym na świecie centrum szlifowania diamentów.
Jakby tego było mało, we wschodniej Walonii, od 1984 roku istnieje trzecia wspólnota językowa  – Wspólnota Niemieckojęzyczna Belgii, która pretenduje do miana czwartego regionu Belgii.

Od 1993 roku Belgia jest państwem federalnym. Władza w Belgii sprawowana jest na 5 poziomach: federalnym, wspólnotowym (wspólnoty językowe), regionalnym, prowincjonalnym oraz komunalnym (lokalnym, samorządowym).

Ostatnio, czyli 14 października, odbyły się w Belgii wybory samorządowe. Jak wyglądała Belgia przedwyborcza, a jak wygląda powyborcza?

Na pewno pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy gdy przyjechałam do Belgii w sierpniu, były różnokolorowe plakaty wyborcze. Każda partia ma swój własny „kolor”. Dostrzec w nich można podobieństwo do partii francuskich, bowiem „kolor” lewicy jest czerwony lub zbliżony do czerwonego, a prawicy niebieski.

SW Walonii (będę się wzorowała na tym regionie, ponieważ w nim to właśnie żyję i na nim opieram tę część artykułu) występują 4 duże partie: MR (fr. Mouvement réformateur) – Ruch Reformatorski, partia liberalna, o charakterze prawicowym;  cdH (fr. Centre démocrate humaniste) – Centrum Demokratyczno – Humanistyczne, partia o profilu chadeckim; PS (fr. Parti Socialiste) – Partia Socjalistyczna, oczywiście lewicowa o profilu socjaldemokratycznym oraz Ecolo (fr. Écologistes Confédérés pour l’organisation de luttes originales), należąca do Europejskiej Partii Zielonych.

W całej Belgii z list różnych partii, startowali także Polacy. Co więcej, w tym roku startowało ok. 20 Polaków – tak dużej ilości Polaków na listach belgijskich jeszcze nie było. Rzeczą, która najbardziej mnie zdziwiła, była możliwość głosowania w wyborach – legalni rezydenci z państw członkowskich Unii, także Polacy, będący w Belgii legalnie co najmniej 3 miesiące, mogą głosować w wyborach na tych samych prawach, co elektorzy pochodzenia belgijskiego.

PS to partia, która przed wyborami była najbardziej widoczna w regionie, w którym mieszkam. Ich plakaty dominowały w sferze publicznej, a organizowane przez nich akcje, takie jak wysyłanie w przeddzień wyborów listów zachęcających do głosowania na ich partię, adresowane imiennie do każdego mieszkańca „gminy”, zalewały strefę prywatną.

SChcąc więcej dowiedzieć się o kulturze politycznej i programach partii belgijskich, razem z moją znajomą Belgijką udałyśmy się na lokalną debatę przedwyborczą. Zgromadziła ona dużą liczbę widzów i odbywała się w eleganckim domu kultury. Reprezentanci 5 partii (oprócz wyżej  wymienionych w tym roku po raz pierwszy w wyborach startował FDF (fr. Front Démocratique des Francophones) – Front Demokratyczny Frankofonów, po trzech z każdej partii, zostali podzieleni na 3 grupy, odpowiadające 3 tematom debaty: Działalność Socjalna, Kwestia Młodych i pracy oraz Mieszkania Socjalne.

Debata rozpoczęła się krótkim wprowadzeniem, następnie pierwszy stolik – Działalność Socjalna – otrzymywał pytania. Co ciekawe, na początku sprawdzono wiedzę ogólną kandydatów na ten temat. Przykładem tego może być pytanie: „Od ilu lat istnieje Restauracja X w mieście Auvelais?”

Ogólnie rzecz biorąc debata przebiegała zgodnie z planem i spokojnie, aż do trzeciego stolika (kwestia Mieszkań Socjalnych), przy którym to, jako przedstawiciel PS, siedział ówczesny (obecny, niestety, również) burmistrz: Jean-Charles Luperto (z pochodzenia Włoch). Nietrudno było zauważyć, że mężczyzna ten dominuje wśród kandydatów. Sam jego wygląd (dobrze skrojony garnitur, I-Pad zamiast notatnika, promienny uśmiech) oraz postawa (lekceważąca dla innych kandydatów, próba budowania porozumienia z widownią), dawały mu niejako moralną przewagę. Otrzymał także najwięcej głosu, co przecież nie powinno mieć miejsca podczas debaty. Dopiero później dowiedziałam się, że prowadzący debatę jest jego dobrym znajomym.

Partią, która wygrała w regionie, w którym mieszkam (Sambreville), jest oczywiście PS (ok. 49%, tym samym uzyskała ona większość absolutną), z p. Luperto na czele, który po raz drugi został burmistrzem. Jest on także Prezydentem Parlamentu Walonii. PS uzyskała przewagę w większości samorządów. Następnie plasowały się MR, cdH, Ecolo i FDF.

SWidać więc wyraźnie, że nie tylko w Polsce jednopartyjność jest codziennością. Innym problemem Belgii, a w szczególności Walonii, jest działająca we Flandrii nacjonalistyczna partia flamandzka N–Va, pod przywództwem charyzmatycznego Barta de Wevera, która dąży do stopniowego uniezależniania się Flandrii od Walonii i w efekcie odłączenia się Flandrii jako samodzielnego podmiotu państwowego. Największe poparcie partia ta otrzymała w Antwerpii – najbogatszym mieście Belgii.

Czy Belgia rzeczywiście może być uznawana za „serce Europy”? Myślę że w pewien sposób tak. Bowiem jej wewnętrzna sytuacja odzwierciedla obecną sytuację w Europie: niestabilność gospodarcza i obyczajowa oraz rządy lewicy. Pojawia się także kwestia podziałów – podziały na poziomie państw są nieuniknione oraz warunkowane przez historię, która tworzy odrębność kulturową. Jednak podziały wewnątrz jednego państwa, tworzą chaos i grożą rozłamem, szczególnie zaś, gdy obywatele tego państwa zatracą poczucie przynależności narodowej. Tak niestety stało się w Belgii. Nie istnieje tutaj pojęcie patriotyzmu, nie ma spoiwa łączącego Flandrię z Walonią. Nie łączy ich ani język, ani  gospodarka, ani kultura. Natomiast ich jedyną wspólną wartością jest historia. Jednak ta z kolei, nie jest dostatecznie długa.

barbarahenkeBarbara Henke

Zdjęcia: Mirosław Boruta

Belgia, jako „centrum Europy” wzbudza wiele sprzecznych emocji, częściej negatywnych, niż pozytywnych. Kojarzy się nam z różnego rodzaju obostrzeniami unijnymi oraz sztucznymi traktatami międzynarodowymi, próbującymi na siłę połączyć w jedną całość tak różne od siebie kultury krajów członkowskich Unii Europejskiej. Spoglądając na ten kraj i wyrabiając sobie o nim opinię, niejednokrotnie patrzymy nań przez pryzmat Brukseli.

SJednakże Belgia, choć istotnie mała (odległość dwóch, najbardziej oddalonych od siebie krańców Belgii nie przekracza 300 km), jest bardzo bogata i zróżnicowana kulturowo. Składa się z trzech, praktycznie niezależnych od siebie części: Flandrii, Wspólnoty Niemieckiej oraz Walonii. Uwarunkowania polityczne i związki między tymi częściami są niezmiernie ciekawe, ale z racji zbliżających się wyborów komunalnych (14 października), połączę je razem z opisem wyborów w następnym artykule.

Belgowie, jako ludzie otwarci i niezwykle gościnni, wielce mnie zaskoczyli. Ich wyżej wspomniana gościnność, na każdym kroku przypomina mi tę naszą polską, osławioną gościnność sarmacką. Napotyka się ją na każdym kroku. Bowiem w Belgii istnieje zwyczaj, że każdą osobę, z którą się wita, należy pocałować w policzek. Obyczaj ten funkcjonuje wszędzie: w pracy, w szkole, między osobami płci przeciwnej oraz jednakiej (także między mężczyznami), nie zna także granic wieku. Jest na tyle ważny, że brak tego gestu, automatycznie skutkuje konsternacją drugiej osoby.

SWiększość Belgów deklaruje się jako katolicy, jednak smutna prawda wypływa na wierzch w kościołach, podczas Niedzielnej Liturgii. Najczęściej jestem najmłodszą osobą na Mszy Świętej (a mam 18 lat). Komunia, tak jak w większości krajów zachodnich przyjmowana jest na dłoń, a w rozdawaniu jej towarzyszy zawsze przynajmniej jeden, czasem dwóch albo trzech, szafarzy świeckich. Jednak najbardziej zaskakująca jest kwestia księży. W Belgii dostrzec można ogromny kryzys powołań do życia kapłańskiego i zakonnego oraz działanie misjonarzy, szczególnie z krajów Afryki, w ramach Dzieła Nowej Ewangelizacji. Któż z żyjących w XVI i XVII wieku uwierzyłby, że w XXI, to nie Europa będzie ewangelizowała Afrykę, ale Afryka Europę poprzez młodych, pełnych energii i radosnej wiary księży?

Belgowie pracują dużo. Przeciętny Belg spędza w pracy około 10 godzin dziennie, za to większość z nich nie pracuje w soboty i niedziele. Ważny jest także dla nich „czas dla rodziny”. Wspólne posiłki są tutaj cenione i celebrowane. Codziennie w okolicach godziny 18, 19-tej cała rodzina spotyka się na obiedzie. Jest to także czas na rozmowę, podsumowanie dnia. Każda osoba opowiada o swoim dniu, jak go spędziła, ewentualnie o problemach. Są one rozwiązywane praktycznie zawsze na forum całej rodziny. Tak więc każdy członek może wyrazić swoją opinię. Razem szukają rozwiązań.

SSmutną prawdą jest to, że rozwody tutaj, to chleb powszedni. Bardzo łatwo jest dostać rozwód i „pełnych rodzin” jest niewiele. Jednak związki między krewnymi są bardzo silne. Rodzice często odwiedzają swoje dorosłe dzieci, nawet jeżeli mieszkają daleko. Także dorosłe rodzeństwo odwiedza się często i spędza za sobą czas podczas weekendów oraz dni wolnych od pracy.

Oczywiście na co dzień spotykam się ze stereotypami na temat Polaków. Najbardziej powszednie to: „Polacy piją dużo wódki” oraz „W Polsce jest ciągle zimno”. Mistrzem fałszywych stereotypów okazał się mój nauczyciel od geografii, który połączył oba i stwierdził że: „Polacy piją dużo wódki, bo jest tam ciągle zimno”. Czasami naprawdę trzeba wzbić się na szczyty opanowania i spokojnie, poprzez staranne, wcześniej wybrane argumenty, obalić stereotypy, co stało się tutaj moją misją.

SO samej Polsce wiedzą niewiele. Zresztą sami to przyznają. Z Polską kojarzy im się najczęściej Auschwitz oraz, co jest o wiele bardziej optymistyczne, Kraków. Wielu z nich było w Krakowie. Wspominają także miło polskie potrawy, takie jak pierogi oraz pączki. Są to produkty najczęściej i najchętniej kupowane w polskich sklepach w Belgii.

Także tak ważna dla nas kwestia Tragedii Smoleńskiej, tutaj praktycznie nie istnieje w świadomości ludzi. Rozmawiałam z kilkoma osobami na ten temat i próbowałam przybliżyć pewne fakty poprzedzające katastrofę (jak interwencję śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Gruzji), samą katastrofę (zaniedbania i niespójności w „oficjalnym” raporcie), jak i konsekwencje (utrata części elit, dowództwa wojskowego czy wielkich postaci „Solidarności” i późniejszej walki o wolność jak śp. Anny Walentynowicz czy Prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego).

Informacja o tym wydarzeniu była w Belgii mniej więcej trzyminutowa i podawała wiadomość jedynie o śmierci Prezydenta. Jednak Belgowie chcą wiedzieć co się stało naprawdę. Udało mi się zainteresować znane mi osoby Polską i są one pozytywnie zaskoczone bogactwem polskiej kultury, obyczajów i historii. Wierzę więc, że właśnie w ten sposób najlepiej zmieniać obraz naszej Ojczyzny w oczach Ludzi Zachodu – tych zwykłych obywateli – poprzez własne świadectwo.