Dorota Suder
Słońce, rozchyliło zasłony
Z pierzastych obłoków
I spojrzało, na świat
Spowity w smutku
Czy jego świetlisty dotyk
Zdoła przywrócić, w ludziach
Pragnienie bycia
Usłyszanym, przez życie...
I zapukać, w jego delikatną skorupkę
Kołatką, z bursztynu
Bo istnienie, jest jak morze
Przypływa, trwa, i płynie dalej, aż po horyzont
Umajony, gwiezdnym pyłem
Lecz, zanim tam dotrze
Ważne, by najpierw
Pokochać siebie, i tych, co są wokół...
Wtedy, i życia drzwi
Otworzą się same