Dorota Suder
Blisko wodospadu
Rozkwitły oleandry
By jego łzy
Nasyciły je same
Pozostawiając na płatkach
Zgubione paciorki
Lecz i one, jego życie
Czyniły milszym
Gdyż kolibry, je pokochały
A ujrzawszy warkocz wody
Opleciony wiankiem kwiatów
Jak brożka- doczepiły się skrzydłami
W przyrodzie, wszystko ma swój czas i miejsce
Jedno piękno, dorównuje drugiemu
Tworząc mozaikę
Rozświetloną sercem Gai...
Dorota Suder
Ptaki czują, kiedy Wiosna tuż tuż...
Wtedy radośniej śpiewają
A ich trele, słychać w jej włosach
W pelerynie, szum łąk i lasów
Powabną suknię
Zdobią srebrzyste krople rosy
W których przeglądają się kwiaty
Po czym, pną się, po złocistej antresoli słońca
By udrapowanym, z płatków kapeluszem
Pokłonić się niebu...
Że i tym razem
Emisariuszka piękna
Upiększyła świat
Dłonią Stwórcy...
Dorota Suder
Spaceruje po ogrodzie chłopiec
Rozglądając się dokoła
Gdzie podziały się kwiaty
Zasadzone jeszcze, przez babcię Rozalię...
Wtem, po słowie "Proszę"
Wyrosły pelargonie
Gdyż chłopiec podbiegł, do starszej pani
Której upadły okulary
Słowo "Dziękuję"
Wskrzesiło dziewanny
Które dały, tyle uśmiechu
Srebrnowłosej damie
Bowiem wszystko, co płynie
Ze szczerego serca
Pomaga żyć
A dzięki uczuciu
Magią się staje!
Dorota Suder
Patrzy dziecię w niebo
I szuka świetlistego daru
Który mruga srebrem
A jego drobinki tańczą
Wraz z wirującymi obok
Ażurowymi płatkami śniegu
Ścielącym drogę do domu
Popatrzyło na nie, z wdzięcznością
I choć nie mogło je zabrać
Otrzymało coś w zamian
Bożonarodzeniowe światło...
Znak miłości Nieba, dla świata...
Dorota Suder
Tętniące kaskadą wodospadu
Szmaragdem oceanu
Skolonizowanego przez koralowce
W barwnych opończach
I będących żłobkiem
Dla hipopotamków
Raczkujących po wodzie
I dla flamingów
W różowych kostiumach
Ale jej źródło
Ma także inne znaczenie
Jest nim zasilane miłością serce...
Świat się zmienia
Ale nie pozwólmy, by ono
Zmieniło swe miejsce!
Bowiem tylko z tej perspektywy
Zdołamy dostrzec, nawet najmniejsze piękno
Wdzięcznością myśli, je otulić
I poprosić
By przetrwało...
Dorota Suder
Słońce, rozchyliło zasłony
Z pierzastych obłoków
I spojrzało, na świat
Spowity w smutku
Czy jego świetlisty dotyk
Zdoła przywrócić, w ludziach
Pragnienie bycia
Usłyszanym, przez życie...
I zapukać, w jego delikatną skorupkę
Kołatką, z bursztynu
Bo istnienie, jest jak morze
Przypływa, trwa, i płynie dalej, aż po horyzont
Umajony, gwiezdnym pyłem
Lecz, zanim tam dotrze
Ważne, by najpierw
Pokochać siebie, i tych, co są wokół...
Wtedy, i życia drzwi
Otworzą się same
Dorota Suder
Zwierzę pamięta
O dobrym dotyku
I tym, jak otarł jego łzy
I otulił, w ciepłym kocyku
Nawet, po latach powraca
Wiedzione wdzięcznością
By dziecko swe
Przedstawić temu, dzięki któremu
Teraz, mogą być razem...
Słoniątko, w swej uroczej trąbce
Dzierży kwiat- niezwykły
Gdyż drzewo, które daje im schronienie
I wysłuchało ich historii
Po raz pierwszy
Zakwitło...
Dorota Suder
Spogląda dziecko na świat
Który jest mu obcy
Niby na wyciągnięcie małej dłoni
Lecz wciąż, za daleki
By dosięgnąć uczucia
Jakie tylko może, w najczystszej postaci
Ofiarować matka...
Lecz jej, przy nim, nie ma
Może przyjdzie jutro
Kiedy dzionek wstanie
I jego mała rączka, jak perła
Znów schowa się w muszli, jej dłoni
A echo serca wyszumi
Synku, przebacz
Już cię, nie zostawię...
Dorota Suder
Spogląda dziecko
W szmaragdowe oczy matki
Soczyste, jak trawa
Na której, razem z nią przytulało
Dotknięte pocałunkiem wiosny
Pastelowe kwiaty
Czyste, jak źródlana woda
W której odbiciu widać
Uplecione, przez jedwabisty wiatr
Warkocze liści
I gdzie, w nieznane płyną
Papierowe statki
Oczy radosne, jak słowik o poranku
Czasem smutne, ale tylko chwilę
Gdyż paciorki łez
Osuszało słońce
W kształcie jego, dziecięcego serca...
Dzięki któremu, w jej kalendarzu
Każdy dzień
Był Dniem Matki...
Dorota Suder
Widnieją zmarszczki
Na tafli wody
Którą naznacza wiatr
Lecz ona, znów gładką się staje
Kiedy odpływa w dal
Jednak, na strudzonych dłoniach
Każdą z nich
Utrwala czas
I choć, jak ta rzeka płynie
Dotyk zatrzyma go, choć na chwilę
By czułość, jak most
Połączyła brzegi dwa
Człowieka, i życie
Które nadal trwa...
Dorota Suder
Szkląca się, smutkiem łza
Nie zdołała spłynąć
Gdyż zatrzymał ją
Naglący czas
By zdążyć ją osuszyć
Miłości dłonią...
Której, obca jest obojętność
Czasem, można uratować
Czyjeś życie
Jeśli, we łzie tej
Jak w lustrze
Dostrzeże się, człowieka...
Dorota Suder
Jak pięknie podziwiać świat
Który wysyca, tyle barw
Ile na sukni, panny Wiosny
A kiedy idzie alejkami
Każdy kwiat, i źdźbło trawy
W takt melodii
Jej różanego serca
Rozpyla, aerozol piękna
I wyciąga łodyżki
By dotknęła je
Dłoń Wróżki...
Nawet kamień
Porasta mech
Bowiem w przyrodzie
Każdy ma szansę
By, choć na chwilę, lub dłużej
Móc zaistnieć...
Dorota Suder
Życie splata
Różne chwile
Te dobre, i łzawe
Czasem jednych, jest więcej
Jak odważników, które przechylają szalę
Z tych dobrych
Warto dziergać sweter
By otulić się nim, w chwilach smutku
I znów, poczuć szczęście...
Czasem uzdrawiająca nić
Wymknie się uwadze
I napędzana, kołowrotkiem empatii
Sprawi komuś, podobny prezent
Zapakowany, w ciepłe myśli...
Dorota Suder
Spogląda dziecię, w niebo
Wypatrując Wigilijnej gwiazdy
Tyle się ich srebrzy
Lecz, która z nich, jest tą
Spełniającą życzenia...
Wtem, wirujące płatki śniegu
Przyniosły list...
Kiedy żyjemy Prawdą...
Niebo się uśmiecha
Kiedy Dobrem...
Ludzie, uśmiechają się do nas
Kiedy Miłością...
W sercach tych, których tulimy do serca
Jest Boże Narodzenie...
Dorota Suder
Szczęściem, jest ptak
Wijący obok gniazdo
Który ufnością obdarza
Sąsiedzki świat
Jest nim uśmiech dziecka
Które z czułością
Maluje obraz matki
W aureoli piękna...
Szczęście, to bochen chleba
Który podarowało niebo
Z pomocą deszczu karmiącego
Złoty łan zboża
W nocy posrebrzanego
Pyłem z gwiazd
Wreszcie szczęście...
To móc się modlić
Jeśli nie ustami
To całym sercem...
Dorota Suder
Czule jak aksamit
Głaszczą
Ufnie pokazują świat
Z troską obejmują
Czynią znak
Krzyża na drogę
Pudrowaną jej miłością.
Dorota Suder
Majestatem swym
Zachwyca podróżników
Spokojem, wyciszającym wody oceanu
Mieszkańców głębin
A pięknem, albatrosy
Które łączą się w pary
Na mroźnym wierzchołku
I choć jego serce, z kryształków lodu
To zdoła je skruszyć
Pocałunek słońca
Dzięki któremu, nocą
Nie budzą strachu
Gdyż zagląda przez nie
Uśmiechnięty księżyc
Otulając blaskiem
Niedźwiedzią mamę
Która czule, obejmując młode
Opowiada im bajkę.
Dorota Suder
Strumyk szemrze
W takt melodii świerszczy
Które muzykują
W nenufarze słońca
Nieopodal żaby
Kumkają na polanie
A kiedy ptaki śpiewają
Nawet liście na drzewach, zastygają
Modlitwą ich serc...
Która do bram nieba puka
By zesłał deszcz
A wówczas wstążka strumyka
Dotrze do najdalszych miejsc
Łącząc w przyjaźni
Wszystkich mieszkańców
Pochylonych nad źródłem życia...
Które tętni sercem lasu.
Dorota Suder
Trzymają się dzieci
Za kolorowe dłonie
Mówią, różnymi językami
Ale mieszkają, pod tym samym niebem
Po którym, migrują bociany
Łącząc wiele krajów
Bo tam, gdzie są dzieci
Tam, i miłość do tych ptaków
Które, klekotem swym oznajmiają
Że, dom, który wybiorą
Szczęście, nie ominie
Bowiem, to nagroda za życie
W zgodzie, z Przyrodą!
Dorota Suder
Pomarańczowa kula Słońca
Spogląda w dół
Na tysiące innych kul
Dziwiąc się, co się stało
Że tysiące jej kopii
Na Ziemi zostało
Lecz niebawem
Przyszło wyjaśnienie
Kiedy wszystkie pomarańcze
W wielkim koszu
Znalazły schronienie
Bowiem to, co z pozoru
Wygląda identycznie
Różni się, pod pewnymi względami
Jedno daje zdrowie
Drugie, owszem, ale tylko wtedy
Kiedy słoneczny nektar
Smakujemy z umiarem!
Dorota Suder
Pragnę, by kiedyś móc
Dosięgnąć rękoma chmur
By oddać dobro tym
Którym zawdzięczam wiele
By nieba błękitem
Utkanym, z serdecznych słów
Podzielić się, jak chlebem...
Dorota Suder
Spod pędzla artysty
Wyfrunął błękitny motyl
Zatoczył okrąg
Szukając do życia
Miejsca nowego
Mistrz naprędce
Namalował niebo
Lecz za daleko było
Motylowi do niego
Zatem obraz upiększył
Bajkowy obraz kwiatów
Skąpanych w tęczy
I choć dzieło
Zyskało na wartości
Nie było na sprzedaż
Gdyż za przykładem motyla
Który różanej wybrance
Pozostał wierny
I serce twórcy
Dedykowało im
Swą miłość...
Dorota Suder
Dobre słowo
Jest jak mąka
Która przemienia się
W złocisty bochen chleba
Pożywny i nigdy
Nie kończący się.
Dorota Suder
Zmienne jak pory roku
Zwieńczone celem
Do którego dążymy
Pamiętajmy!
By nie minąć
Drogowskazów życia
Będących opoką
Która nie przemija.
Dorota Suder
Tworzą rozetowy wzór
W siostrzanym uścisku
Lub z wolna pląsając
W takt muzyki wiatru
Wyścielają ścieżkę
Adamaszkową fakturą
Tym, których przeznaczeniem
Jest miłość…