Tagi: Anna Kęszycka

Anna Kęszycka

Tematem bardzo wielu rozmów jest w ostatnich dniach korupcja w ministerstwach i urzędach podległych premierowi Tuskowi. Słychać głosy oburzenia, ale gdzie są oburzeni? Ilu z nas widzi zależność przyczynowo-skutkową między stopniem deprawacji klasy politycznej w Polsce, a poziomem życia jej obywateli? Jeżeli pieniądze zostały ukradzione lub zmarnotrawiona została dotacja unijna, to znaczy, że wcześniej czy później pieniędzy braknie na inny cel, a w jakiejś gminie, jeszcze przez lata nie będzie najpotrzebniejszej infrastruktury.

Oburzonych widać na ulicach, ale niestety są to ulice Kijowa, Sofii, Paryża, Madrytu, czy Barcelony. Jest różnica w byciu mieszkańcem danego kraju, a jego obywatelem. Obrzydzono zwykłym ludziom interesowanie się sprawami publicznymi. Wmówiono milionom Polaków, że polityka nie ma wpływu na ich życie, a przecież jest zupełnie inaczej. To, jak nam się żyje i jak wygląda nasz kraj, zależy wyłącznie od rządzących. Nawet najcenniejsze inicjatywy oddolne nie przyniosą pożądanych owoców, skoro aparat państwowy III RP stał się tym co tłamsi wszystko to co zdrowe, obywatelskie, wolnorynkowe i prawdziwie demokratyczne. Największym zwycięstwem negatywnych bohaterów okrągłostołowego dealu jest właśnie to, że na ulicach Warszawy jest pusto. Tłum wkurzonych obywateli nie żąda rozpędzenia tego towarzystwa aferałów, ani też nie domaga się ekspresowej pracy nad ustawą, która gwarantowałaby przepadek całości mienia, które pochodzi ze źródeł nieudokumentowanych, bądź z przestępstwa. Rycerze okrągłostołowej degrengolady trzymają nas wszystkich w charakterze zakładników minionego już ponoć ustroju, z tą różnicą, że funkcjonariusze SB nie spalają się już w pracy operacyjnej przeciw elementom antypaństwowym Polski Ludowej. Teraz chodzą na zebrania rad nadzorczych różnych ciekawych spółek.

Od początku III RP, bardziej niż interes i przyszłość bez mała 40 milionów Polek i Polaków, liczyło się jedynie dotrzymanie umowy z czerwonymi generałami. To naród wyniósł solidarnościowe elity do władzy, ale one zawsze wolały widzieć swoje zwycięstwo, jako wynik podzielenia się z nimi władzą przez komunę. Wiadomi redaktorzy z wiadomych tytułów prasowych uczą Polaków już trzecią dekadę, że największym złem Polski są Ci, którzy dzielą i chcą rozliczać. Dorośnijmy wreszcie do prostej prawdy, że podziały oraz wystawienie rachunku według zasług i win, są podstawowymi warunkami nowego ładu, rzeczywistej normalności oraz nowoczesności wynikającej z postępu, a nie marksizmu kulturowego. Hasło „Norymberga dla komuny” jest w istocie postulatem o godne i normalne życie dla milionów polskich obywateli tutaj w kraju, a nie na przymusowej emigracji ekonomicznej.

Nie wyjdziemy na ulice. Może, jako naród, wypaliliśmy się w latach dyktatury komunistycznej? A może czekamy, aż związkowcy z NSZZ „Solidarność” pójdą ratować PKP Cargo i inne spółki przed rabunkową prywatyzacją, sprzeczną z interesem nas wszystkich? Nie, oni są z tej samej gliny co i my, też zostaną w domach. I polskie „jakoś to będzie” ratuje panów z drogimi zegarkami na rękach, nie pierwszy już raz i chyba nie ostatni.

Polskie rodziny mają inny problem. Zbliżają się święta, które trzeba zorganizować najbliższym, choć z roku na rok jest drożej w sklepach, a na stołach skromniej. I tylko szkoda, że tak niewielu dostrzega, ile wspólnego mają ze sobą - upodlenie ekonomiczne przeciętnego Polaka i obecność wypasionej okrągłostołowej nomenklatury na szczytach władzy i biznesu.

(Od Redakcji): dziękujemy Autorce za zgodę na przedruk tekstu, który ukazał się wcześniej na stronach portalu "wpolityce" 😉

Anna Kęszycka

Sowieci wymyślili kłamstwo, które skutecznie odgrzewają i dziś pożyteczni idioci.

Mija zaledwie 13 lat od premiery „Sąsiadów” Tomasza Grossa. Książki, którą pisał głównie z myślą o amerykańskich czytelnikach. Jeśli braknie chęci do działania ludziom przyzwoitym, to na początku grudnia swoją premierę będzie miał spektakl „Nie-boska komedia” w Teatrze Starym w Krakowie, kierowanym obecnie przez Jana Klatę.

Adresatami tego skrajnie antypolskiego spektaklu, nie mającego nic wspólnego z tytułowym dziełem, jesteśmy my, Polacy – na scenie narodowej, która jest bezpośrednio finansowana przez Ministerstwo Kultury, z naszych własnym podatków. Jak niewiele udało się zrobić w sprawie fałszowania polskiej historii, skoro tylu ludzi nauki i sztuki, idzie w ostatnich latach drogą bezkrytycznego powielania sowieckiej propagandy, która zaczęła żyć swoim własnym życiem i współcześnie, wykorzystywana jest przez różne środowiska.

Już w roku 1926 moskiewskie Politbiuro nakazało rozpoczęcie oszczerczej kampanii przeciwko marsz. Józefowi Piłsudskiemu oraz nowemu polskiemu rządowi. Sztandarowym zarzutem bolszewickich propagandzistów miało być rzekome tworzenie jednego frontu z faszystami przeciwko chłopom i robotnikom. Tak więc, nazywanie polskich patriotów faszystami, ma dłuższą tradycję, niż mogłoby się to wydawać. Członkowie Kominternu ochoczo powielali ten propagandowy zabieg w krajach, z których pochodzili.

Najcięższa fala pomówień o antysemityzm, faszyzm i kolaborację z nazistowskimi Niemcami rozpoczęła się w roku 1944, niesiona na karabinach Armii Czerwonej, głoszona przez sowiecką propagandę. Zamysł był prosty. Aby uzyskać akceptację ze strony aliantów, dla swych zbrodniczych praktyk na ziemiach polskich, wobec niedawnych sojuszników z wojskowych formacji Polskiego Państwa Podziemnego, Sowieci wymyślili kłamstwo, które tak skutecznie odgrzewają i dziś pożyteczni idioci. Głosili, że żołnierze Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych to faszyści i antysemici. Doraźnym celem było to, aby nikt nie upomniał się o tych, których mordowano, bądź bestialsko torturowano w czerwonych katowniach. Celem długofalowym było zaś przekonanie światowej opinii publicznej, że w tej części Europy z nazizmem faktycznie walczyła wyłącznie Armia Czerwona. Wraz z upływem czasu, to kłamstwo okazało się być wygodne i przydatne także dla innych nacji, dlatego trwa po dziś dzień.

Żołnierze Polskiego Państwa Podziemnego, to było prawdziwe wojsko. Od partyzantki różnili się zdyscyplinowaniem i bezwzględnym wypełnianiem rozkazów dowództwa. Domagajmy się więc kategorycznie, aby osoby oskarżające żołnierzy AK oraz NSZ o antysemityzm przedstawiły opinii publicznej dowody na to w postaci dokumentów. Jeśli były jakiekolwiek rozkazy dotyczące nieodpowiedniego traktowania polskiej ludności pochodzenia żydowskiego – chcemy je poznać.

Ideologia lewicowa święci triumfy w wielu krajach. Opanowała uniwersytety i media, wyznacza trendy cywilizacyjnej dekonstrukcji. Jest tak silna, że w kraju zniszczonym przez czerwony terror, takim jak Polska, była w stanie zapobiec osądzeniu komunistycznych zbrodniarzy. Zagraniczne ośrodki mają czelność dyktować Polakom, kto i z jakiej partii politycznej jest akceptowalny, nie tylko na stanowiskach unijnych, ale nawet na najwyższych urzędach w naszym własnym państwie. Nie tylko wiedzą lepiej, jaka była nasza historia, ale też dają sobie prawo dowolnie zmieniać fakty, tak, aby młodzieżowi lewicowcy demonstrowali przeciwko faszystom w Warszawie, a nie w Berlinie. Kim trzeba być, żeby nająć się do tego towarzystwa i pisać kłamstwa, albo kręcić propagandowe, ahistoryczne filmy? Życzyłabym nam wszystkim, żeby ci „twórcy” i „naukowcy” mieli więcej talentu. Może wtedy szli by swoją własną drogą zawodową, bez konieczności przymusowego etaciku w charakterze propagandowej tuby?

Wizerunek jest rzeczą cenną, tak dla jednostki, jak i zbiorowości. Jeśli władze państwowe oraz polska nauka i kultura nie dadzą odporu pomówieniom o mityczny, zbiorowy „polski antysemityzm”, to wszystkim nam przyjdzie za to zapłacić, a poniesione szkody mogą być niestety bardzo wymierne.

Polska była marką w świecie. Może stać się nią ponownie. O tym, jak korzystamy z naszego dziedzictwa i chlubnej przeszłości, decydujemy my sami, każdego dnia, ale także w każdych wyborach powszechnych. Świat staje na głowie, więc prawda wydaje się być wszystkim co nam pozostało. Poszerzając własną wiedzę o przeszłości Ojczyzny, utrudniamy szerzenie się kłamstwa. A walcząc z nim, nie pozwalamy mordować pamięci o naszych bohaterach oraz wszystkich ofiarach brunatnego i czerwonego nazizmu.

(Od Redakcji): dziękujemy Autorce za zgodę na przedruk tekstu, który ukazał się wcześniej na stronach portalu "wpolityce" 😉