Tagi: Konrad Boruta

Andrzej Kalinowski*

„Krzyż ten znalazłem w starej ruderze w mojej okolicy. Został odnowiony i zreperowany. Przemierzył w pielgrzymkach pieszych i rowerowych szlaki od Warszawy po Rzym, od Petras do Aten, od Istambułu po Fatimę. Nieraz stawał się  on (krzyż przez niego niesiony) powodem  do modlitwy, a innym razem  szyderstw ze strony napotykanych ludzi. Często też stawał się powodem do podejrzeń”. Kiedyś w Czechach, policjant - tajniak - po zatrzymaniu Pawła podążającego przez czeskie góry pieszo do Fatimy, zażądał od niego okazania dokumentów. Jednocześnie  kierował w jego stronę pistolet. Dzięki Bogu Paweł miał poświadczenie od proboszcza i zdjęcia potwierdzające, że krzyż należy do niego. Policjant myślał, że Paweł niósł skradziony przez niego krzyż. Innym razem jakiś Czech chciał mu dać 500 koron za krzyż, ale pielgrzym odpowiedział, że nie sprzeda go za żadne pieniądze... W Niemczech ktoś inny chciał mu dać 200 euro. I znów podobnie, odpowiedział, że choćby mu dawał 100 milionów euro, to krzyża nie sprzeda. Paweł cenił ten krzyż tym bardziej, że przed nim właśnie wymodlił wraz z alkoholikami nawrócenie dla czterech uzależnionych. Z kolegami wymodlił też cudowne uzdrowienie z choroby dla pewnej kobiety z Głowna. Pani M. dawała o tym publiczne świadectwo. Jej mąż pojednał się z nią po rozwodzie cywilnym, jaki uprzednio z nim wzięła z powodu problemu alkoholowego męża. Podczas, kiedy jego żona leżała w ciężkim stanie chora - w szpitalu (a lekarze nie dawali jej żadnych szans na przeżycie), jej mąż przyszedł prosić Pawła o modlitwę. Modlił się przed krzyżem w kilkakrotnie powtarzanej nowennie do Bożego Miłosierdzia o cud dla żony. Modlił się z Pawłem i z alkoholikami, którzy do niego przychodzili na różaniec. Cud nastąpił… - wspomina dziś  Br. Benedykt. Od tej pory ten krzyż  towarzyszył mi w każdej wędrówce.

W czasie drogi był zawsze czas na modlitwę. Mieliśmy stały „repertuar modlitewny”, czas na posiłek i krótki odpoczynek. Dziennie robiłem (lub robiliśmy) po 40 do 70 km drogi w zależności od pogody, samopoczucia czy kondycji (fot. Konrad Boruta). Na plecach 30 kilogramowy plecak w którym były naprawdę niezbędne rzeczy (koc, karimata, ciepły sweter oraz peleryna przeciwdeszczowa).  Rowerem to różnie 150 do 200 km dziennie, zawsze z krzyżem i polską flagą. Do Rzymu  szedłem 54 dni. Był to rok 2003, rok jubileuszowy 25-lecia pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II. W tym miejscu należy wspomnieć, że na tę szczególną wyprawę Paweł wybrał się w worze pokutnym uszytym przez niego z worków z juty i pozszywanych nićmi bawełnianymi. Tu trzeba wypisać daty i pielgrzymki jakie odbył Paweł w swoich młodzieńczych latach po Polsce i Europie zanim  dojrzał do podjęcia życiowych decyzji, zanim odczytał drogę swojego życiowego powołania:

1997 rok: Czechy - na rowerze (powstrzymana przez powódź we Wrocławiu), jechałem z  br. Tadeuszem OFM.

Rok 1998: Na rowerze z Polski do Fatimy przez Rzym - jechałem z br. Tadeuszem OFM.

Rok 1999: Na rowerze z Polski do Fatimy i z powrotem. Jechałem ze Sławkiem, kolegą. Przez Rzym, Turyn, La Salette, Lourdes, szlakiem Camino de Santiago. Wracaliśmy przez Salamankę, Kraj Basków, Bayonne, Bordeaux, Limoges, Besancon, Dijon, Strasburg, Niemcy, Częstochowę do Suwałk. Stamtąd pieszo do Wilna i z powrotem przez Suwałki i Łowicz do Głowna (trasa wyniosła w 3,5 miesiąca aż 9432 kilometry).

Rok 2000: Pielgrzymka jubileuszowa do Rzymu rowerem. Jechałem z kolegą alkoholikiem (w obydwie strony z Polski do Rzymu i z powrotem rowerem do Polski).

Rok 2002: do Fatimy - na rowerach.

Rok 2003 do Rzymu, później do Medjugorje na rowerach w dwie strony. Zaś we wrześniu wyruszyłem z kolegą z Jasnej Góry do Watykanu w duchu dziękczynienia Panu Bogu za 25 lat pontyfikatu Papieża Polaka.

2004: pielgrzymka rowerowa do Szwajcarii i stamtąd przez góry oraz przez Mediolan, Bolonię i Florencję do Rzymu Podobnie jak w ub. roku tj. 2003) szedłem pieszo na Watykan z Jasnej Góry przez ok. 50 dni z innym kolegą (ruszyliśmy z Polski we wrześniu).

2005: pielgrzymka życia z Polski do Fatimy na nogach!!! Szedłem od Łowicza (miasto Głowno) przez Zieloną Górę, Gubin, Wittenbergę, Kolonię, Wittem w Holandii, Belgię, Francję do Lourdes. Pireneje, szlakiem Camino de Santiago, do Fatimy przez 96 dni (zrobiłem 4857 kilometrów). Wyszedłem z Polski 27 czerwca, a zaszedłem do Fatimy w dniu 30 września.

* Rozmowę przeprowadził i całość, na podstawie materiałów Brata Benedykta, opracował Andrzej Kalinowski.

Andrzej Kalinowski*

Po powrocie do domu nastąpił okres ponownego dostosowania się do życia wśród normalnych ludzi. Chciał choć po trosze wynagradzać ludziom krzywdy ,których doznali wcześniej od niego i jego kompanów, w przeszłości. Przychodziło to bardzo trudno. Mała miejscowość nie służyła temu tak bardzo jak duże miasto. Wszyscy znali się bowiem lepiej niż gdzie indziej. Nie było takiej anonimowości. Nie dowierzali, że u tego  młodego człowieka nastąpiło przebudzenie religijne i przemiana duchowa. Paweł nie załamywał się. Ponieważ wyszedł ze środowiska ludzi pijących, postanowił zacząć nawracać alkoholików ze złej drogi. Szło to nieraz bardzo topornie. Ufał jednak w Opatrzność Bożą, nie załamywał się. Do jego domu (altanki), gdzie mieszkał, przychodzili koledzy, którym  pomagał się uwolnić od nałogu pijaństwa. Modlitwa i dobry przykład to „chwytało” najbardziej. „Nie jest moim celem wychwalać się, prowadzić ranking ilu młodych ludzi udało mi się wyrwać z tego okropnego nałogu ”- mówi dalej Paweł, nałogu w którym uczestniczyło wielu ludzi a nieraz nawet całe  rodziny były w to wplątywane. ”Po jakimś czasie modlili się wspólnie o nawrócenie dla innych. W tych i innych intencjach jeździli na różne czuwania, dni skupień i inne uroczystości religijne w regionie i w Polsce. Przeważnie pieszo lub na rowerach. Nie było ich stać na inne bardziej dogodne formy podróżowania. Pracował bowiem dorywczo. Czasami u ogrodnika, przy żniwach lub innych pracach polowych. Najlepszą pracą była praca w lesie przy wyrąbie lasu. Tam oprócz pracy i wysiłku był czas i klimat (cisza leśna, spokój, samotność ) na skupienie i modlitwę.

W ten sposób poniekąd powstawał w jego głowie plan pieszego bądź rowerowego pielgrzymowania (fot. Konrad Boruta). Często czynił to z nowo nawróconymi na normalne życiowe tory kolegami. Wiele czasu spędzał na modlitwie. Żarliwa modlitwa to jest to. Zaczął coraz bardziej „dogadywać się z Panem Bogiem”. Po kilku pielgrzymkach rowerowych i pieszych zaczęła przychodzić mu myśl o wstąpieniu do klasztoru. Nie miał jeszcze matury, ale za podszeptem dobrego ducha (księdza katechety), podjął naukę w liceum dla pracujących. W wakacje pielgrzymował . Opowiadał mi o wielu życzliwych i pozytywnie nastawionych do życia ludziach jakich spotkał na drogach i szlakach swojego wędrownego życia. Byłem cały tym zbudowany. Ile samozaparcia, siły woli, energii trzeba mieć aby wszystkie te niedogodności przezwyciężyć, aby się nie poddać i aby nie zawrócić z tego obranego życiowego szlaku, czy pielgrzymiej drogi (dopisek mój – A.K.).

Jak Ojciec to robi ł? - zapytałem. „Proszę pana ja od momentu kiedy się nawróciłem  to przejrzałem na oczy. Dziś wiem, że tylko gorąca modlitwa, ufność Bogu, całkowite poddanie się jego woli przynosi upragnione owoce”. Tu Br. Benedykt zaczyna mi wymieniać daty, trasy swoich wędrówek, opowiadać przeróżne przygody z pielgrzymek po Polsce i Europie (fot. Konrad Boruta). Niczym z rękawa sypie nazwami miejscowości, które odwiedzał, jak gdyby czytał atlas samochodowy. Sam gubię się już w tych nazwach a on opowiada jakby dopiero co zsiadł z roweru, wszystko na „żywo”. Z pamięci mówi kiedy z kim i jaką trasą doszedł do: Wiednia, Rzymu, Santiago czy Lourdes…  Przecież nie znał Ojciec żadnego języka obcego, ani pieniędzy na podróż… - zapytałem. (Chociaż jest to pielgrzymka rowerowa, to na paliwo nie potrzeba pieniędzy, ale są jeszcze inne rzeczy które trzeba kupić na trasie. Chyba nie kradliście - zadaję następne i dalsze jeszcze pytania). „Takie obawy nawet mi do głowy nie przychodziły - mówi Br. Benedykt. Zawsze jakiś udział Boży był w każdym naszym kroku. Wydawało się ,że tego czy innego tematu nie „przeskoczymy” a tu nagle znaleźli się dobrzy, przypadkowo spotkani turyści lub inni ludzie,  albo podzielili się z nami chlebem, albo dali kilka groszy na drogę, innym razem naprawili nam rower na ich koszt, udzielili noclegu lub schronienia albo wskazali właściwą drogę gdy błądziliśmy”. Słuchałem tych i innych opowieści, przykładów ludzkiej dobroci i życzliwości ze łzą w oku, gdyż to jest prawie po ludzku niemożliwe, aby tak Bóg kierował nas po drogach życia (dopisek mój – A.K.). „Zawsze – mówi Br. Benedykt, te i inne sprawy były przez nas "omodlone" w kraju. W każdą drogę czy wędrówkę zabieraliśmy z sobą krzyż”.

* Rozmowę przeprowadził i całość, na podstawie materiałów Brata Benedykta, opracował Andrzej Kalinowski.